બેંગ્લોરથી અમદાવાદ આવેલી ક્રિષ્ના એની મમ્મીની વાત સાંભળીને હચમચી ગઇ. એ જ વખતે મમ્મીએ મને ફોન કેમ ના કર્યો એવું એના મનમાં થઈ આવ્યું પણ એ બોલી નહીં. પાર્થે એ વખતે અને અત્યારે જે કંઈ કર્યું એ પોતે ક્યારેય નહીં ભૂલે એણે પોતાની જાતને વચન આપ્યું.
ઓપરેશન થિયેટરનું બારણું ખોલી અંદરથી ડોકટર બહાર આવ્યા. ક્રિષ્ના અને પાર્થ એમની પાછળ આગળના રૂમ સુંધી ગયા. એમણે મોઢા પરનો માસ્ક અને ટોપી નીકાળી ત્યારે જ ક્રિષ્નાને જાણ થઈ કે એ ડોકટર એક સુંદર, યુવાન છોકરી હતી. એણે ક્રિષ્નાને પોતાની તરફ પ્રશ્નાર્થ નજરે તાકી રહેલી જોઈ એટલે એ પાસે આવી અને કહ્યું,
“હવે ખતરાની બહાર છે. માઈલ્ડ હાર્ટએટેક આવી ગયેલો એમનો જીવ તો બચી ગયો પણ, આખા શરીરે લકવો મારી ગયો છે, હાલ એમને તપાસ હેઠળ રાખ્યા છે, થોડાક દિવસોના રેસ્ટ પછી ફિજીઓથેરાપિસ્ટને બોલાવીશું. રેગ્યુલર ટ્રીટમેન્ટથી થોડા સમય પછી એમની હાલતમાં સુધારો જરૂર આવશે..” ક્રિષ્નાના સુંદર ચહેરા પર છવાયેલા ઉદાસીના વાદળ જોઈને ડૉક્ટર ક્ષિતિજા શાહે હમદર્દીથી વાત કરી.
ડૉક્ટરના ચાલ્યા ગયા બાદ પણ ક્રિષ્નાના કાનોમાં ડૉક્ટરનો અવાજ ગુંજતો રહ્યો, માઈલ્ડ હાર્ટએટેક આવી ગયેલો ! ક્રિષ્નાના હાથ પગ અચાનક ઠંડા પડી રહ્યા હોય એવું એને લાગ્યું. આજસુધી એણે ફક્ત સાંભળ્યું હતું, ફલાણાને એટેક આવ્યો ને ગુજરી ગયાં ! પણ, આજ રોગ એના પપ્પાને થઈ શકે એવું તો એણે ક્યારેય વિચાર્યું જ ન હતું ! દુનિયા ભરની બુરી ખબરો આપણે રોજ વાંચીને છીએ, જોઈએ છીએ, એ બધું થઈ શકે એવું આપણે સ્વીકારી લઈએ છીએ પણ એ બધામાંથી કંઇક આપણી સાથે થઈ શકે? ના. આપણું મન એ માની જ નથી શકતું. ક્રિષ્ના માટે પણ આ ઘટના સાચી છે એ માનવું બહું મુશ્કેલ હતું, માન્યા વગર છૂટકો હતો? ભયાનક હકીકત જ્યારે એનું મોં ફાડીને તમારી સામે આવીને ઊભી હોય ત્યારે એનો સ્વીકાર કરવો જ રહ્યો. ક્રિષ્નાએ હવે એમનું બરોબર ધ્યાન રાખવાનું નક્કી કર્યું.. એમનેં જરીએ આઘાત લાગે એવું કંઈ જ ન થવું જોઈએ. અત્યારે એમને એવી તો કઈ વાતે એટલા પરેશાન કર્યા હશે કે એટેક આવી ગયો….? આ સવાલ જ ક્રિષ્નાને પરેશાન કરી રહ્યો.
“ક્રિષ્ના તું અંદર આવે છે કે હું એકલી જ જાઉં ?” જશોદાબેન બે વખત બોલ્યા છતાં ક્રિષ્નાના મનમાં ચાલતા સંવાદ આગળ બીજો કોઈ અવાજ પ્રવેશી ના શક્યો ! જશોદાબેને એને ખભેથી પકડી હલાવી ત્યારે એ ભાનમાં આવી, “તારા પપ્પા ભાનમાં આવી ગયા છે, ચાલ અંદર !” પોતાની ગભરુ છોકરીની હાલત જોતા જશોદાબેન એને માથે હાથ ફેરવતા બોલ્યા, દીકરીને બાપ કેટલો વહાલો હોય એ, એ સારી રીતે જાણતા હતા ! આમેય ક્રિષ્ના તો એના પપ્પાની એકની એક લાડકી હતી, દીકરો ઘણો કે દીકરી એમને મન બધાનો જવાબ ક્રિષ્ના જ હતી!
પલંગ પર પડેલા વાસુદેવભાઇને જોઈને ક્રિષ્ના એની જગા પર જ જડાઈ ગઇ. એ પલંગ પર પડેલો માણસ કોણ હતો ? એ એના પ્યારા પપ્પા તો હરગીજ નથી ! હજી અઠવાડિયા પહેલા જ એમને જોયેલા, એ પોતાને એરપોર્ટ મૂકવા આવેલા, હસતા મુખે પપ્પાએ પોતાને વિદાય આપેલી એ હસતો ચહેરો ક્યાં છે? કેટકેટલી અંગત વાતો કરી હતી પપ્પા સાથે છેલ્લે, એ અને હાલ જે આ પલંગ પર સૂતેલા માણસ છે એ, એક જ કેવી રીતે હોઈ શકે ? ક્રિષ્ના ફાટી આંખે પલંગ પર તાકી રહી. વાસુદેવભાઇનું આખું શરીર લકવાગ્રસ્ત થઈ ગયેલું. જીવતી લાશ સમાન એમનું શરીર પલંગ પર પડ્યું હતું. લકાવાએ એમનો ચહેરો સુધ્ધાં વિકૃત કરી મૂકેલો. એમના હોઠ એક બાજુએ સહેજ વાંકા વળી ગયેલા જેથી એમનો ચહેરો ઓળખાતો જ ન હતો. હજી બીમાર પડ્યાને ચોવીસ કલાક પણ પૂરા નહતા થયા અને એમનું શરીર જાણે અડધું લેવાઈ ગયેલું….
ક્રિષ્નાની આંખો ભરાઈ આવી. એના ગળે ડૂમો બાઝી ગયો. એને થયું કે પપ્પાની છાતિ પર માથું ઢાળીને મન ભરીને રડી લે, એ જે વિચારતી હતી એ જ જશોદાબેને અમલમાં મૂકી દીધું !
પતિને આવી હાલતમાં જોતાજ જશોદાબેન પોતાનો આપો ખોઈ બેઠા અને પલંગ પાસે જઈને, એમની ઉપર નમીને વાસુદેવભાઇને મોંઢે હાથ ફેરવી, પોક મુકીને રડી પડ્યા.
“ અરે… બેન ! આ શું કરો છો ? દર્દીની હાલતનો તો વિચાર કરો જરા. એમને કેટલો આઘાત લાગે.” બાજુમાં ઊભેલી નર્સે આવીને જશોદાબેનને ખભેથી પકડી સીધા ઊભા કર્યા, “આ બેનને બહાર લઈ જાવ, શાંત થાય એટલે અંદર લાવજો.” નર્સે પાર્થને ઈશારો કરી કહ્યું.
“ આન્ટી તમે આમ કરશો તો એમની હાલત વધારે બગડશે,” પાર્થ એમને સમજાવતો બહાર લઈ ગયો.
હવે રહી ગઈ એકલી ક્રિષ્ના ! ભગવાન દુશ્મનનેય આવી સ્થિતીમાં ના મૂકે ! ગળામાં બાઝેલા ડુમાને ગળી જતાં ક્રિષ્નાએ મન પર કાબૂ મેળવવા કોશિષ કરી. એણે પરાણે મોઢું હસતું રાખ્યું. પલંગની કિનારી પર બેસી એણે વાસુદેવભાઇના માથામાં હેતથી હાથ ફેરવી વિખરાયેલા વાળ સરખા કર્યા. ચહેરા પર બને એટલી હળવાશ લાવીને ખૂબ ધીરેથી કહ્યું,
“તમે જલદી સારા થઈ જશો. બસ, થોડા દિવસ આરામ કરી લો. પછી બધું ઠીક થઈ જશે. હું આવી ગઈ છું ને હવે જોવું છું તમે કેમ બીમાર પડો છો ?” છેલ્લું વાક્ય બોલતા ક્રિષ્નાની આંખમાંથી એક આંસુ સરી પડ્યું. એને એણે ઝડપથી લૂછી નાખ્યું.
વાસુદેવભાઇ દીકરીના મનની સ્થિતિ સારી પેઠે સમજતા હતા. આજે એનું વર્તન, એનું વહાલ જોઈને એમને પોતાની મા યાદ આવી ગઈ. બાળપણમાં જયારે જયારે એ બિમાર પડતા ત્યારે એમની મા આજ રીતે માથા પર હેતથી હાથ ફેરવતી અને કહેતી, થોડો આરામ કરીલે દીકરા પછી, તું જલદી સાજો થઈ રમવા જજે ! આજ દીકરીમાં એમને પોતાની મરેલી મા દેખાણી ! શું ઈશ્વર બધી સ્ત્રીઓને એક જ માટીમાંથી ઘડતો હશે ? એક સ્ત્રી જેટલી સહજતાથી પોતાની લાગણી દર્શાવે એટલી સહજતા પુરુષ કદી ના લાવી શકે, ભલે એના અંતરમાં વહાલનો દરિયો ભર્યો હોય ! લાચાર વાસુદેવભાઇ બોલી નહતા શકતા પણ વિચારી તો શકતા હતા…
વાસુદેવભાઇએ કંઇક બોલવા માટે પ્રયાસ કર્યો. એમના વાંકા વળી ગયેલા હોઠ થોડાં થોડાં હલી રહ્યાં, મોંમાથી શબ્દો ને બદલે ફક્ત સ્વર જ બહાર આવતા હતા સાથે સાથે થોડી લાળ હોઠના એક ખૂણાએથી રેલાઈ ! ક્રિષ્નાએ તરત નેપકીન વડે એમનું ભીનું મોઢું લૂછી નાખ્યું અને એમને હાલ આરામ કરવાનું જણાવ્યું. એની પાછળ જ પાર્થ આવીને ઊભો હતો એ તરફ હાલ એનું ધ્યાન ગયું.
“ આપણે બહાર જવું પડશે. એમને હાલ આરામની જરૂર છે, નર્સ દવા આપશે એટલે એમને ઊંઘ આવી જશે.” પાર્થે ક્રિષ્નાને સમજાવી, “તમે જરાય ચિંતા ના કરતા અંકલ હું છુને, તમે બસ તમારી તબિયત સાચવો. ”
એના પપ્પાને માથે ફરી એકવાર હાથ ફેરવી ક્રિષ્ના રૂમની બહાર નીકળી. એનું હૈયું રુદન કરી રહ્યું હતુ પણ મોંઢા પર એણે અજબ સ્વસ્થતા જાળવી રાખી હતી. એ બહાર આવી કે તરતજ બેન્ચ પર બેઠેલા જશોદાબેન એની પાસે દોડી આવ્યા.
“ક્રિષ્ના કેમ છે તારા પપ્પાને ? આ બાઈ મને અંદર નથ જવા દેતી. તે એમને જોયાને, એમનું મોં…” રડી રડીને લાલ થઇ ગયેલી આંખો પાછી વરસી પડી. ક્રિષ્નાએ એની મમ્મીને ગળે હાથ વીંટાળી એનું માથું પોતાની છાતીમાં છુપાવી દીધું. થોડી હૂફ મળતાજ એ ધ્રસકે ને ધ્રસકે રડી પડ્યા. ક્રિષ્નાએ એમને રડવા દીધા એ બસ એમની પીઠ પર હાથ ફેરવતી રહી. એની આંખમાંથી એક આંસુ ન આવ્યું. થોડીક જ પળોમા એ એની ઉંમર કરતા ઘણી મોટી થઈ ગઈ ! એના માબાપે એને આપેલા સંસ્કારની આજે પરિક્ષા હતી, દીકરીને દીકરાની જેમ જ એમણે ઉછેરી હતી આજે હારવું એને પાલવે એવું ન હતું ! પપ્પાની આવી હાલતમાં એણે પરિસ્થિતિ સંભાળવાની હતી રડીને બેસી રહેવાથી કંઈ થવાનું ન હતું.
“ ચાલ મમ્મી હવે શાંત થઈ અહીં બેસ. પપ્પાને કંઈ નથી થયું. હું ડૉક્ટર સાથે વાત કરું છું. ” જશોદાબેનના ડુંસકા સમતા ક્રિષ્નાએ એમને રૂમની બહાર એક બેન્ચ પર બેસાડી દીધા.
દરવાજા ઉપર ડૉ. ક્ષિતિજા શાહના નામની તકતી જોઈ ક્રિષ્નાએ ટકોરા માર્યા, “ હું અંદર આવી શકું ?” સહેજ બારણું ખોલીને ક્રિષ્ના બોલી.
ક્ષિતિજા એના મોબાઈલમાં મેસેજ જોઈ રહી હતી કેબિનના બારણે ક્રિષ્ના ને જોતા એને અંદર બોલાવી.
“ થેક્સ ડૉક્ટર ! મારે પપ્પા વિશે પૂછવું હતું. આઈ મીન એમની જે હાલત છે અત્યારે, એ ઠીક તો થઈ જસેને ?”
“તું તારા પપ્પાની બહુજ વહાલી દીકરી છે, હેને ?” ડોક્ટરે હસીને પૂછ્યું. ક્રિષ્નાએ ડોકું ઘુણાવી હા કહી. “હું પણ !
તારા પપ્પાનું હાર્ટ હાલ તો સ્ટેબલ છે, રાત્રે એટેક આવી ગયો એ પછી ફરીથી નથી આવ્યો જે સારી બાબત છે. એમને લકવાની અસર છે જેમાં ધીરે ધીરે સુધારો આવશે. ઘણા પેશન્ટસને આવું થાય છે પછીથી દવા અને પ્રોપર ટ્રીટમેન્ટથી નેવું ટકા સુધી સુધારો આવી શકે છે. આ બધું દર્દીના મનોબળ પર આધાર રાખે છે. ફિજીઓથેરાપિસ્તની હેલ્પ જલદી પરિણામ આપે !”
“ મારી એક ફ્રેન્ડ છે જશમિતા એનું કામ હમણાં ખૂબ સારું ચાલી રહ્યું છે, હું તો કહીશ કે તારા પપ્પાને એની પાસે જ લઇજા. ”
“ ઓકે. જેમ તમે કહો એમ ! મને એમનો ફોન નંબર આપશો? ”
“ સ્યોર ! લે એનું કાર્ડ છે મારી પાસે. ” ક્ષિતિજાએ ટેબલના ખાનામાંથી એક વીજીટિંગ કાર્ડ નીકાળીને આપ્યું.
“ થેંક યું ! ” ક્રિષ્ના બહાર આવી.
પાર્થના ઘરવાળા પણ વાસુદેવભાઇની તબિયત પૂછવા આવી ગયા હતા. પાર્થે દર્દીના સગાઓને રોકાવા માટેનો એક વીઆઇપી રૂમ બુક કરાવી દીધો હતો. ત્યાં અત્યારે પાર્થની મમ્મી, ભાભી અને બીજી કોઈ બે સ્ત્રીઓ જશોદાબેનને ચારે બાજુથી ઘેરીને ઊભી હતી. જશોદાબેન રડીને પોતાની ઉપર શું શું વિત્યું હતું એ જણાવે જતા હતાં. કોઈને સાંત્વના આપવાને બદલે એના જખ્મોને ખુરેદવાની આ રીત ક્રિષ્નાને જરાય ના ગમી.
“ આલો ક્રિષ્ના પણ આવી ગઈ. ” પાર્થની ભાભી બોલી.
“ મારો તો જીવ કપાઈ જાય છે આ છોકરીનું મોઢું જોઈને, જોને કેવું ઉતરી ગયું છે ! રડી રડીને બિચારીની આંખો સૂજી ગઈ. ચૂપ થઇજા બેટા અમે બધા છીએને, ” પાર્થની મમ્મીએ ક્રિષ્નાના કોરા ગાલ એમના હાથથી એવી રીતે લૂછ્યા જાણે, એ આંસુથી ખરડાયેલા હોય. “ મારો પાર્થતો રાતનો અહીં ને અહીં જ છે, પૂરી રાતનો ઉજાગરો કર્યો. ખૂબ લાગણીશીલ છે મારો દીકરો, અદ્દલ મારા ઉપર ગયો છે.”
એ લોકોની ચર્ચા ચાલુ જ હતી. પાર્થ એના પપ્પા અને મોટાભાઈ સાથે વાસુદેવભાઇને જોઈને આવ્યા. પાર્થે એના ઘરેથી ચા નાસ્તો મંગાવેલ જે હજી એમનો એમ પડેલો.
“ અરે તમે લોકોએ ચા ના લીધી.ક્રિષ્ના તે સવારનું કંઈ લીધું નથી. લે એક કપ ચા પી લે અને આંટી તમે પણ.” પાર્થે નાનકડા ટેબલ પર પડેલ થર્મોસ ઉઠાવી એમાંથી ચા કપમાં રેડી.
“અરે પાર્થભાઈ તમે શું કરવા કરો છો ? હું છું ને ! ” એની ભાભીએ બંને કપ લઈને ક્રિષ્ના અને એની મમ્મીને આપ્યા.
“ આવા વખતે ખાવાપીવાનું ગળા નીચે ના ઉતરે પણ ખાધા વગર ચાલે કંઈ ! ” પાર્થની મમ્મીએ મોઢું બગાડીને પછી હસતા કહ્યું.
જશોદાબેન ચાનો કપ મોંઢે માંડવા જ જતા હતા, એ રોકી લીધો. એમની આંખો ફરીથી ઉભરાઈ આવી. ક્રિષ્નાને આ બધા સામાજિક નાટકો પ્રત્યે ચીઢ ચડી. ચા પીવાની જરીકે ઈચ્છા ન હોવા છતાં એ આખો કપ એક જ ઘૂંટડે પી ગઈ. બધી સ્ત્રીઓ એને વિચિત્ર નજરથી જોઈ રહી. એ બધી બહાર નીકળી ત્યારે કોઈ બબડ્યું પણ ખરું, છોકરી બવ હિંમતવાળી છે, એની જગાએ હું હોવ તો તો મનેય બીજા રૂમમાં દાખલ કરવી પડી હોત !
“ પાર્થ તું પણ ઘરે જા અને મમ્મીને ઘરે મૂકતો જા પ્લીજ ! તમે બંને રાતના જાગો છો ઘરે જઈને ફ્રેશ થઈ આવો. હું છું અહીં. ” ક્રિષ્ના બોલી હતી.
થોડી આનાકાની બાદ બંને ઘરે ગયા હતા. ક્રિષ્નાએ ઘડિયાળ જોઈ, બાર વાગતા હતા. પપ્પાના રૂમની બહાર આંટો માર્યો. એ દવાની અસરથી સૂતા હતા. એણે પોતાનો મોબાઈલ બહાર કાઢ્યો. મુરલીનો મિસ કોલ હતો. એણે સામે ફોન કર્યો.
“ તું સાથે આવી હોત તો એટલી મજા આવત ને કે વાત ન પૂછ ! વહેલી સવારે ઊંટીના જંગલોમાં બે પ્રેમી પંખીડા ફરતા હોય, આહાહા…! મોજ પડી જાય મોજ ! આજે થોડો વરસાદ છે અહીં અને વરસાદમાં મને તારા સિવાય બીજું કંઈ યાદ નથી આવતું ! મારી આસપાસ એટલા મોર એમના પંખ ફેલાવીને નાચી રહ્યા છે, એની ઢેલને રીઝવવા ! મને થાય કે જો તું મારી સાથે હોત તો હુએ આમ નાચવા માંડત, તને રીઝવવા ! ” મુરલી એની ધૂનમાંજ બોલે ગયો.
“ હલો મેડમ ! ક્યારનોય હું એકલો જ બક બક કરું છું તમે તો કંઈ કહો. ”
“ મુરલી હું અમદાવાદ આવી છું. ” ક્રિષ્ના ધીરેથી બોલી.
“ શું ? અમદાવાદ ? કાલે સાંજે તો હું તને તારા રૂમ પર મૂકી ગયેલો અને અત્યારે અમદાવાદ કેવી રીતે પહોંચી ગઈ ?”
“ પપ્પાની તબિયત બગડેલી એ હોસ્પિટલમાં છે અત્યારે, હું પણ,”
“ તબિયત બગડેલી એટલે ? તું મને બધી વાત કર. ”
ક્રિષ્નાએ એને બધી વાત કરી.
“ વેરી બેડ યાર ! પપ્પાને આવું ના થવું જોઈએ. હું આવી જાઉં ત્યાં ? જો કોઈ પણ જરૂર હોય જરાય મુંઝાતી નહીં, ઓકે ? પપ્પા જલદી સારા થઈ જશે હું એમના માટે પ્રાર્થના કરું છું!”
ક્યારનોય દિલ પર રાખેલો કાબૂ મુરલીની લાગણીસભર વાતો સાંભળી જવા લાગ્યો. ક્રિષ્નાની આંખોમાંથી આંસુ વહી રહ્યાં.
“ તું અહી ના આવતો. જરૂર હશે તો હું ફોન કરીશ.”
“ ઠીક છે. તું ઑફિસની ચિંતા ના કરતી. હું ત્યાં મળીને વાત કરી લઈશ અને જો બેવકૂફ છોકરીઓની જેમ રડવાનું બંધ કર. તું એવી બિલકુલ નથી, સમજી? આ વખત રડવાનો નહિ પણ, સંજોગો સામે લડવાનો છે. પેટ ભરીને પહેલા નાસ્તો કરીલે તો મગજ કઈ કામ આપશે. મમ્મીને ડિસ્ટર્બ કર્યા વગર હોસ્પિટલમાં પૂછીલે આશરે કેટલાનું બિલ બનશે, ઘરમાં કદાચ કેસ બહુ નહીં હોય હું તારા એકાઉન્ટમાં હાલ પાંચ લાખ ટ્રાન્સફર કરાવું છું, અને એ તને લોન પેટે આપુ છું પછી પાછા લઈશ વ્યાજ સાથે !”
ક્રિષ્નાને નવાઈ લાગી એ કહેવા જ જતીતી કે હું તારા રૂપિયા શા માટે લઉં અને એ પહેલાં જ મુરલીએ એનો જવાબ આપી દિધો. ક્યારનીયે એ મનમાં જે જે વિચારતી હતી એવું જ એ પણ કહી રહ્યો હતો. થોડાક જ દિવસોમાં એ પોતાને કેટલી સારી રીતે સમજી ગયો હતો !
“ ક્યાં ખોવાઈ ગયા મેડમ ? હલો ? ”
“ ક્યાંય નથી ખોવાઈ ગઈ. અહીં જ છું !”
“ ઉહું…તું મારા વિચારોમાં ખોવાઈ ગઈ હતી, બોલ સાચું કહ્યું ને ?”
“ ના. જરાય નહીં. ”
“ જુઠ્ઠી…ખબર નથી પડતી તું આટલું જુઠ્ઠું શું કામ બોલે છે. સાચું બોલતા શું પેટમાં દુઃખે છે ?”
ક્રિષ્ના આટલી તકલીફમાં પણ હસી પડી.
“ ચાલ, તું હસી તો ખરી ! હવે આમજ હસતી રહેજે તો પપ્પા પણ જલદી સાજા થઈ જશે. લવ યુ !”
“ બાય ! ” ધીરેથી કહીને ક્રિષ્નાએ ફોન કટ કર્યો. એના છેલ્લાં શબ્દો એના કાનમાં થઈને છેક દિલમાં ઉતરી ગયા. એના લોહીના એક એક કતરામાં ભળી ગયા. એણે ભલે હોઠેથી ના કહ્યું પણ એનું રોમ રોમ પોકારી રહ્યું,આઇ લવ યુ ટુ… આઇ લવ યુ મુરલી…!
ક્રિષ્નાએ નજર ઉપર ઉઠાવી એની સામે પાર્થ ઊભો હતો. એ થોડી ગભરાઈ ગઈ, એના ચહેરા પર મુશ્કેલીથી આવેલું સ્મિત એક પળમાં ગાયબ થઈ ગયું.
“શું થયું ? મને જોઇને આટલી સીરીયસ કેમ થઈ ગઈ ?” પાર્થે એની સાથે રૂમમાં પ્રવેશતા પુછ્યું.
“ તને અચાનક જોયો, એટલે ! તું તો ઘરે ગયેલોને ?”
“હમમ…ઘરે જવા જ નીકળેલો પણ આંટીને ઘરે મૂકીને પાછો આવી ગયો. મને થયું કે અચાનક કંઇક જરૂર પડે તો તું એકલી છોકરી હેરાન ન થાય. ”
“ પાર્થ તે જે કંઈ કર્યું કાલે રાતે એ હું ક્યારેય નહી ભૂલું ! થેંકસ ફોર એવરીથીંગ ! ”
“ ઇટ્સ ઓકે ! મારે બીજી થોડી વાત કરવી છે, જો તું વાત કરવાના મૂડમા હોય તો ?”
“ હાહાં બોલ ને. ”
“ ગયા રવિવારે આપણે છૂટા પડ્યા ત્યારે તું તારા પપ્પા સાથે નીકળી ગયેલી અને આન્ટી મમ્મી સાથે વાતો કરવા રોકાયેલા ત્યારે બંને લેડીજે આવનારી આષાઢી બીજના દિવસે આપણી સગાઈ કરવાનું નક્કી કરેલું. મારા ઘરમાં તો આ જાણીને બધા ખુશ જ થયેલા. જો તું બેંગલોર ના ગઈ હોત તો અત્યારે આપણી સગાઇની તારીખ એજ હોત. અઠવાડિયા પછી અષાઢી બીજ છે, તો ? ”
“ તું શું વાત કરે છે ? મને તો આ બધા વિષે ખબર જ નથી. ”
“ વેલ ! એમાં નવાઈ જેવું શું છે, સગાઈ અને લગ્ન પછી પણ તારે જોબ કરવી હોય તો મારી ક્યાં ના છે. આપણા પરેન્ટ્સની ઈચ્છા છે, આપણા સંબંધને એક નામ આપવાની તો, ભલેને એમ કરતા ! ”
ક્રિષ્નાને આ વાત જરાય ન ગમી. પણ, એ પાર્થને કેવી રીતે કહે કે એને સગાઈ કરવી જ નથી ? હાલ જે સંજોગ હતા એમાં પાર્થનું દિલ તોડવાનું કામ એ ના કરી શકે….. એણે એની મમ્મી સાથે વાત કરવાનું વિચાર્યું. પાર્થને પણ પપ્પાની આવી હાલતમાં સગાઈ કેમ કરી શકાય કહીને ટાળી દીધો. માંડ આવેલા સ્મિતની જગા પાછી ઊંડી, કદી જવાની જ ન હોય એવી ઉદાસીએ લઈ લીધી….
