“તેરા સાથ હૈ કિતના પ્યારા….
તેરા સાથ હૈ કિતના પ્યારા, કમ લગતા હૈ જીવન સારા,
તેરે મિલન કી લગન સે,
હમે આ…ના પડેગા, દુનિયા મેં દુબારા
હમે આ…ના પડેગા, દુનિયા…મેં દુબારા…”
પોતાની જ મસ્તીમાં મસ્ત બનીને ગાઇ રહેલી ક્રિષ્ના અચાનક કંઈક અવાજ આવતા અટકી. શેનો અવાજ હતો એ? કોઇ જંગલી પ્રાણી , સાપ…? ક્રિષ્ના થોડી ડરી ગઈ! એણે આજુ બાજુ નજર દોડાવી, ત્યાંજ એને ફરીથી, પહેલા ના જેવોજ અવાજ સંભળાયો… એ કેમેરાનો અવાજ હતો! ડરનું સ્થાન હવે અણગમાં એ લીધું! કોઇકે એનો ફોટો ક્લિક કર્યો કે, પછી એને એવો ભ્રમ થયો!
ચારે બાજુ લહેરાઇ રહેલી, ઊંચી દેવદાર અને ગુલમહોરની ઘટાટોપ ઝાડીમાંથી ક્રિષ્ના જરાક ઉતાવળે બહાર આવી. ઊંટીની પહાડી ચડતા વચ્ચે આવતા ત્રિભેંટે, એક નાનકડા ચા- નાસ્તાના ખુમચા આગળ એની ગાડી પાર્ક કરીને, રોડની એકબાજુએ આવેલા જંગલ તરફ એ એકલી ગઈ હતી. એ ઊભી હતી એ જગા રોડ કરતા ત્રણેક ફૂટ ઊંચાઇ પર હતી. નીચેની જમીન થોડી ચિકણી થયેલી, કદાચ વરસાદના ઝીણા ઝીણા ફોરાને કારણે. ઉતાવળે નીચે ઉતરવા જતા એનો એક પગ જરાક લપસ્યો…!
“ટેક કેર( સાચવીને )…”
રોડ પર ઊભેલા એક યુવાને ઝડપથી નજીક આવીને ક્રિષ્ના તરફ એનો હાથ લંબાવ્યો.
ક્રિષ્નાએ પેલાની મદદ વગર સમતોલન મેળવી લીધેલું, એ પડી નહી… એની નજર પળ વાર માટે સામેના યુવક તરફ ગઈ, સહેજ શ્યામ કે, કાળો જ કહી શકાય એટલો ઘાટો એની ચામડીનો રંગ હતો, કાળા ભમ્મર વાંકડીયા વાળ પહેલી નજરે જ એ સાઉથ ઇન્ડિયન હશે એવી છાપ ક્રિષ્નાના મનમાં છોડી ગઈ. એના ગળામાં લટકતા કેમેરા પર ક્રિષ્નાની નજર જતાજ એના હોઠ અનાયસ જ ડાબી બાજુ થોડા વધારે ખેંચાઇ ગયા.
કોઇ એને પુછ્યા વગર એનો ફોટો લે એનો જે અણગમો અત્યાર સુંધી એના મગજમાં હતો એ, હવે ચહેરા પર જળકી આવ્યો!
ક્રિષ્ના ગુજ્જુ છોકરી હતી, એ પેલાને ગુજરાતીમાં કંઈ કહે તોય પેલાને કંઇ ખબર પડવાની ન હતી. એટલે, એણે ફક્ત મોંઢું મચકોડીને સંતોષ માન્યો!
પેલા યુવકે એનો મદદ માટે લંબાવેલો હાથ ઉપર એના માથા તરફ લઈ જઈને એના વાળના ગુચ્છામાં ફેરવ્યો ને હસીને બોલ્યો, “વેલકમ!”
“હુંહ…ચાંપલો કંઇનો” થોડુંક મોટેથી બબડીને ક્રિષ્ના રોડની બીજી બાજુ એ ઉભેલા એના માબાપ પાસે આવી ગઈ. એ લોકો ત્યાં ચાવાળા પાસે ચા પીવા ઊભા હતા.
“ક્યાં ચાલી ગયેલી, ક્રિશું?” ક્રિષ્નાની મમ્મીએ કહ્યુ, “અજાણી જગાએ આમ એકલા જવાતુ હોય? ત્યાં જંગલી ઝાડીમાં કોઇ સાપ બાપ કરડી જાય તો, કં ઈ ખબર પડે છે કે નહી?”
“બહુ દૂર ક્યાં ગઈ હતી…અહિં સામે જ તો હતી. જોને આ જંગલ કેટલું… મસ્ત છે! ઊંટીની ખરી મજા તો એમા છે, ગાર્ડનમાં તો નરી ભીડ હોય છે.”
“મારી દીકરી સાચુ કહે છે, હવે એને બોલ નહિં!” ક્રિષ્નાના પપ્પાએ ચાનો કપ એની તરફ લંબાવ્યો,“ કુદરતી સૌંદર્ય આગળ માનવ નિર્મિત બાગબગિચાનું કંઇ ના ઉપજે! બેટા તું પાર્થ સાથે આવેને આ બાજુ એટલે નિરાંતે ફરજે આખા જંગલમાં, મારે તો આ ઢિંચણનો દુ:ખાવો… માથાનો દુ:ખાવો બની બેઠો છે!” એમણે એમના ઢિંચણને પંપાળતા કહ્યું.
“પાર્થ સાથે…. એય તે જંગલમાં,” ક્રિષ્ના ખડખડાટ હસી પડી, “એતો આમ રોડ વચે મને ઊભીયે ના રેવાદે! કહેશે, જાનુ સંભાળજે! જોજે બસ આવી જશે! જો લપસી પડીશ! ચાલને તને મસ્ત હોટેલમાં ફર્સ્ટ ક્લાસ ચા પિવડાવું, અહિં રોડ ઉપર મજા નહી આવે…”
“બસ કર હવે ડાહી! મારા પાર્થ કુમારતો લાખેણા છે! આટલું સાચવનાર વરતો કોઇ નસીબવંતીને જ મળે, સમજી! તારું જરીક માથું દુખેય એમને પાલવતું નથી. એ કેટલો પ્રેમ કરેછે તને, આ મને જ જો ને, કોઇ દી તારા પપ્પાને સાંભળ્યા મારી ખબર પુછતા? મારી કંઇ એમને પડી જ ના હોય! પાર્થકુમાર તો જ્યારે ફોન કરે ત્યારે પહેલા મારી તબિયત પૂછે…” ક્રિષ્નાની મમ્મી જસોદાબેને એક્ધારું આટલું બોલીને, એક જ ઘૂંટડામાં બાકી રહેલી ચા પૂરી કરી, ચાનો કપ ચાર આંગળીઓ અને અંગુઠા વડે દબાવીને, એનો ડુચો વાળીને, કચરાના ડબલામાં ફેંકતા એક નજર એમના પતીદેવ ઉપર પણ નાખી.
“આજે તારી તબિયત કેમ છે?” ક્રિષ્નાના પપ્પા વાસુદેવે એકદમ ગંભીર થઈને પૂછ્યુ!
“કેમ? મને વળી શું થથવાનું? કેમ આમ પૂછોછો?”
“લે! હાલ તો તે કહ્યુ કે, હું કોઇ દી તારી ખબરેય પૂછતો નથી તે પૂછી લીધું…”
“એટલે તમે મારી મજાક ઉડાવો છો?”
“ના, ના હોય અવે! એટલી હિંમત આ ઉંમરે લાવવી ક્યાંથી? આતો શું કે તું રોજ ઘરે સાડી પહેરે છે અને અહિં આ જીન્સ – ટીશર્ટ પહેરીને નીકળી છું એટલે જરી પૂછી લીધુ કે ફાવે તો છેને!”
“હા, તમારે તો મને મણીબેન બનાવીને રાખવી છે! કોઇ દિવસ મારા વખાણ કર્યા?”
“જો એમ ખોટું ના બોલ! જ્યારે તું નવી સાડી પહેરે અને મને એ વાત ધ્યાનમાં આવે કે તરત જ હું તારા વખાણ કરુ છું.”
“તો આજે શું થયુ? આમા હું સારી નથી લાગતી? પાર્થકુમાર તો કહેછે કે હું ક્રિશુની મોટી બહેન જેવી લાગુ છું!” જસોદાબેને એમનું ટીશર્ટમાંથી મોટા ગોળાની જેમ બહાર ડોકાતું પેટ શક્ય એટલું અંદર ખેંચતા પુછ્યુ.
“સાચુ કહિશ તો ગુસ્સે ભરાઇશ…”
“એટલે? કહીદો…કહીદો જેવી લાગતી હોવ એવું ચોખે ચોખું, મનેય તે ખબર પડે તમે શું વિચારો છો મારા વિષે!”
“પપ્પા રેવાદોને, યાર!” ક્રિષ્નાને વાત વણસતી લાગતા વચ્ચે બોલવુ પડ્યુ .
“તું વચ્ચે ના બોલ, એમને બોલવા દે.”
“ઠીક છે તો સાંભળીલે, તું આ જીન્સના પેંન્ટ, આ ટાઇટ ટીશર્ટ, ચશ્માં અને માથે આ મોટી હેટ પહેરી છેને એમાં સરકસના જોકર જેવી લાગે છે! ખી ખી કરીને દાંત દેખાડી, દેખાડીને આ ફોટા લીધે રાખે છેને એમા સાવ વાંદરી જેવી લાગે છે! જાણે વાંદરીના હાથમાં મોબાઇલ ફોન…!” વાસુદેવભાઇને આધેડ ઊંમરની બાઈયુ આધુનીક વસ્ત્રો પહેરે એ જરાય પસંદ ન હતુ, એમાય આજે એમના જ શ્રીમતીને આ વેશે જોતા એ સવારના ધુંધવાયેલા હતા, મોકો મળતા એમણે ના બોલવાનુયે બોલી નાખ્યું!
ક્રિષ્નાને અચાનક જાણે ધરતીકંપ આવ્યો હોય એવું લાગયુ! મમ્મી હવે શું કરશે, કેવો જવાબ આપશે એના ઉપર જ એનું સમગ્ર ધ્યાન કેન્દ્રીત થઈ ગયુ. આ વખતે એણે મમ્મીનો પક્ષ લેવાનુ નક્કી કર્યુ.
પણ, જસોદાબેન કંઇ ના બોલ્યા! એક અક્ષર પણ નહિં. એમણે થોડીવાર શાંતિ ધરી ને, પછી દીકરી સામે જોતા કહ્યું,
“પાર્થકુમાર તારું આવું અપમાન ક્યારેય નહિં કરે! અત્યારે પણ નહિં ને જ્યારે તું ચાલીસ પચાસ વરસની થઈસને ત્યારે પણ નહિં! આવા જ વેશમાં આજથી વિસ વરસ પહેલા હું એમને શ્રીદેવી જેવી લાગતીતી…” જસોદાબેનનો અવાજ થોડો ભીનો થયો, આંખોમાં ભરાઇ આવેલા પાણી ને પ્રયત્નપુર્વક રોકીને એમણે વાસુદેવ તરફ ધારદાર નજર કરી કહ્યુ, “આજથી બરોબર એકવીસ વરસને ત્રણ મહિના પહેલા આપણે બન્ને સાથે અહિં ઊંટીમાં ફરવા આવેલા અને તમેજ જીદ કરીને મને આવા કપડા પહેરવા મજબૂર કરેલી…મને એમ કે તમને એ બધું ફરી યાદ કરાવું એટલે આમ તૈયાર થયેલી, બાકી મારે તો મારી સાડીજ ભલી! આખી જીંદગી સાડી પહેરી તો હવે શેના અભરખા…” જસોદાબેને ટચલી આંગળીના ટેરવા પર આંખના ખુણે આવી ગયેલુ એક અશ્રુબિંદુ જીલ્યું અને અંગુઠાની મદદથી ટચલી આંગળી ને એક ઝટકો આપીને એ પાણીનુ ટીંપુ હવામા ઉડાવ્યું.
વાસુદેવભાઇને થયુ કે કાચું કપાઇ ગયુ! મજાકમા ને મજાકમા વાતનું વતેસર થયુ ગયુ! એમણે માંફીના સુરમાં હળવેથી, ચહેરા પર સહેજ હાસ્ય સાથે કહ્યું, “સોરી હો! થોડું વધારે બોલાઇ ગયું! પણ, તને ખબર છેને કે, તારા મોંઢે કોઇ બીજા પુરુષના વખાણ મને આજેય નથી ગમતા! પછી શું કામ એવુ કરે છે, હેં? હાથે કરીને પહેલા તે મને ચિઢાવ્યો તો કે નહીં? પાર્થકુમાર ઢિંકણા ને પાર્થકુમાર પૂંછડા એ બધું કોને સંભળાવતી હતી, કહેતો?”
“મારા પાર્થકુમાર તો લાખેણા છે જ!” જસોદાબેનની આંખોમાંના પાણી ગાયબ થઈ ગયા અને એક અનેરી ચમકે એનુ સ્થાન લીધુ.
તીર બરોબર નિશાના પર લાગયુ છે એ વાતે પોરસાઇને વાસુદેવભાઇ પાછી મજાક કરી,
“આમ તો તું હજી એવીને એવી જ લાગેછે બસ, આ પેટ જરીક બહાર….”
“પપ્પા બસ કરો હવે. મારી મમ્મી દુનિયાની સૌથી સુંદર સ્ત્રી છે!” ક્રિષ્નાએ એની મમ્મીના ખભે હાથ ભરાવતા કહ્યું.
“રેવાદે બેટા! એમને તો ટેવ છે એવી! મારા કરતા ડબલ વજન તો એમનું વધ્યુ છે! મે કહ્યું કદી કે, એમનુ પેટ કેવડું છે… એમને જે કેવુ હોય તે કે પણ, મારા”
“પાર્થકુમાર તો લાખેણા છે, એમજ ને!” બાપ દીકરી બઉએ એક સુરમાં કહ્યું. ત્રણે જણા હસી પડ્યા.
ક્રિષ્ના અમદાવાદથી આઇ.ટી.માં એંજીનીયર થઈને બેંગલોરમાં કોઇ નોકરીની ટ્રેઇનિંગ માટે આવી હતી. એને એક વરસ અહિં રોકાવાનું હતું પછી અમદાવાદમાં સારી જગાએ ગોઠવી દેવાનું સેટીંગ થઈ ગયેલુ હતું. ભારતનું ઇન્ફોર્મેશન ટેકનોલોજીનું હબ કહેવાતું બેંગલોર શહેર ક્રિષ્ના માટે સાવ અજાણ્યું હતુ. છતા આટલે સુંધી ભણ્યા પછી એક વરસ પોતાના પગ પર ઊભા રહીને, બહારની દુનિયામાં પોતાની આગવી ઓળખ બનાવવાની ક્રિષ્નાની ઇચ્છા હતી જે માત્ર અને માત્ર એના પપ્પાના સાથ સહકારને લીધે શક્ય બનેલુ.
ક્રિષ્નાની મમ્મીનો છોકરીને અજાણી જગાએ એકલી મોકલતા જીવ નહોતો ચાલતો અને પાર્થ જેની સાથે ક્રિષ્નાના લગ્ન નક્કિ થયેલા એને મન ક્રિષ્નાને આ તકલીફ ઉઠાવવાની કોઇ જરુર જ ન હતી. એની ઓળખાણથી ક્રિષ્નાને અમદાવાદમાંજ કોઇ સારી, ઘરથી નજીકની જગાએ નોકરી અપાવી એ ક્રિષ્નાને નોકરી કર્યાનો સંતોષ આપવા માંગતો હતો….
ખેર! આખરે ક્રિષ્નાએ બેંગલોરની અજાણી ધરતી પર પગ મુકી દીધો. દીકરીને મુકવા માટે એના મમ્મી પપ્પા સાથે આવેલા. બધુ બરોબર છે એ જોઇને, દીકરી સાથે થોડુંક ફરીને એ પાછા અમદાવાદ આવી જવાના હતા. દુનિયાની નજરે મજાક મસ્તી કરી રહેલો આ નાનકડો પરિવાર ખરેખર તો અંદરથી દુખી હતો! આખી જિંદગી સાથે જ વીતાવી હતી, ત્યારે આ વરસનો વનવાસ ત્રણેય માટે અસહ્ય હતો…! જસોદાબેન દીકરીને લગ્ન પહેલા ઘરકામમા પાવરધી કરવાનું વિચારતા હતા. ભણવાનું પુંરું થતા હવે, આજ સમય એમને દીકરી ને રસોડામા વાળવા માટે યોગ્ય લાગતો હતો. જ્યારે વાસુદેવભાઇને મન એમકે રસોડું તો પછી આખી જિંદગી સંભાળવાનુજ છે ભલે, માવતરને ઘરે હોય ત્યાં સુંધી એની શક્ય એટલી ઇચ્છા પૂરી કરી લે….એમની દીકરી માટે એમને ગર્વ હતો. એ ખાલી ઘર સંભાળવામાં એની પુરી જિંદગી વિતાવી દે એ એમને મંજુર ન હતુ. લગ્ન પહેલાજ એ દીકરીની કારકીર્દીને એક ચોક્કસ મુકામ આપવા માંગતા હતા.
આ બધા વચ્ચે અટવાયેલી ક્રિષ્નાને એની ઓળખ મેળવવી હતી. અત્યાર સુંધી ઘરમાં બધાને કહેતા સાંભળેલા કે, ક્રિષ્ના બહુ નસીબવાળી છે! એના આવ્યા પછી વાસુદેવભાઇની વેળા વળી! પાર્થ માટે ક્રિષ્ના એનો લકીચાર્મ હતી, મમ્મીને મન ઘરની લક્ષ્મી! પણ, હકિકતમાં એ કેવી હતી એ એને જાણવું હતુ. અને આ એક જ તક હતી એની પાસે એનો નિર્ણય સ્વતંત્ર રીતે લેવાની પછી બધુ પાર્થને પૂછીને કરવું પડશે…! પોતાની હોંશિયારી આજના જમાનામાં ફક્ત એક સવાલના જવાબ ઉપર નભેછે, તમે શું કરો છો? મતલબ કે તમે કેટલું કમાવ છો? મહિનાને અંતે કેટલા રુપિયા ઘર ભેગા કરો છો બસ, એજ તમારી હોંશિયારી, તમારી આવડતનું માપદંડ!
આ જ રેસમાં જોડાવાના ઇરાદે નીકળી પડેલી ક્રિષ્નાને શું ખબર કે એના માટે નિયતિ એ કંઇક અનોખું જ નિર્ધારીત કર્યુ છે….
ઊંટી ના ગાર્ડનમાં, બેંગલોરના એરપોર્ટ પર, મયસુરના વ્રુંદાવનગાર્ડનમાં અને બીજી એકબે જગાએ ક્રિષ્નાને લાગયુ કે કોઇ એનો પીંછો કરી રહ્યું છે, એની જાણ બહાર એના ફોટા ખેંચી રહ્યું છે….
—————————— પ્રકરણ ૨ વાંચવા માટે અહિં ક્લીક કરો ———————————————-
