પોતાના ફોનને પીગળતો જોઈને કાવ્યા આવાચક થઈ ગઈ હતી. કાળાજાદુ વિશે એણે સાંભળ્યું હતું, વાંચ્યું હતું પણ નજરે આજ પહેલીવાર જોયું હતું.
“ઓહ ગોડ! હું તને એજ કહેવા જતો હતો કે ઇલેક્ટ્રોનિક વસ્તુઓ પર બહું ભરોશો નહીં કરવો.” શશાંક કાવ્યાને સાંત્વના આપતાં બોલ્યો, “પાંડવગુફા જવાનું સહેલું નહિ જ હોય. તું હવેલી પર જ રહેજે હું એકલો ત્યાં જઈ આવીશ.”
“કેમ? તને કોઈ વરદાન મળેલું છે, કે પછી એ અઘોરીઓ તારા કુંટુંબીજનો છે?” કાવ્યા ચીઢ કરીને બોલી.
“વરદાન તો નથી મળ્યું પણ ઘણી ચુડેલ સાથે પનારો પડ્યો છે એટલે હવે એની સાથે ડીલ કરવાની ફાવટ આવી ગઈ છે.” શશાંક હસી પડ્યો.
કાવ્યાએ એના બંને હાથ શશાંકને ગળે ભરાવી દીધા અને એની છાતી પર માથું ઢાળી ઊભી રહી.શશાંકના હાથ કાવ્યાની ફરતે વીંટળાઈ વળ્યા.
સવારે શશાંક હોસ્પિટલ ગયો ત્યારે એની રાહ જોતો ભરત ઠાકોર બહાર જ ઊભો હતો એ બંનેની પહેલાં વાત થઇ ગઈ હતી. શશાંકે ગેટની બહાર જ ગાડી ઊભી રાખી. ભરત દોડીને નજીક આવ્યો અને કૂદકો મારીને જીપની આગળની સીટમાં બેસી ગયો.
“કાલે રાતે સિસ્ટર માર્થા મોડે સુધી પેલી નવી આવેલી છોકરી શું નામ એનું? હા…લીના પાસે બેઠી હતી. એ નક્કી કંઇક કરી રહી છે. બે દિવસ રહીને ચંદ્ર ગ્રહણ છે. આજ સુધી જ્યારે જ્યારે હોસ્પિટલમાં કોઈએ આત્મહત્યા કરી છે ગ્રહણની રાત્રે જ કરી છે. મને લાગે છે કે લીનાનો જીવ જોખમમાં છે.” ભરત એકધારું બોલી ગયો.
“મને અંદાજો હતો જ. ફિકર નહીં. મેં લીનાના રૂમમાં ફ્લાવરવાઝમાં ફૂલોની વચ્ચે કેમેરો છુપાવીને ફીટ કર્યો છે એનું કનેક્શન હું તારા મોબાઈલમાં આપી દઉં છું. તું લીના પર નજર રાખજે પણ જોજે તારા પર કોઈને શંકા ન થાય. મારે આજે જ બહાર જવું પડશે. આ બધુ હંમેશા માટે ખતમ કરવાનો રસ્તો દેખાઈ રહ્યો છે. તું અહીં સંભાળી લેજે.”
“જી તમે એ વાતે બેફિકર રહો.” ભરતે એક ચાવી શશાંક સામે લટકાવી, “ડૉક્ટર રોયના રિસર્ચ રૂમની ચાવી છે. માર્થાએ એની પાસે જ રાખેલી. મેં એની જાણ બહાર ડુપ્લીકેટ ચાવી બનાવડાવી છે. તમને એ કામ લાગશે.”
“વાહ દોસ્ત! આ સરસ કામ કર્યું. ડૉક્ટર રોયની રીસર્ચ વિશે જાણીને ચોક્કસ કોઈ ફાયદો થશે.” ભરતે આપેલી ચાવી હાથમાં લઈને એને ખિસ્સામાં મુકતા શાશાંકે કહ્યું.
શશાંકે એના વોલેટમાથી બે હજારની પાંચ નોટ કાઢીને ભરતને આપી કહ્યું, “આ રાખ. તારા કામમાં આવશે.”
શશાંક ડૉક્ટર અવસ્થીને મળ્યો. ભરત ઠાકોરે કહેલી વાત કહી અને ચાવી પણ બતાવી.
“વાહ! આ રૂમમાં જવાની કોઈને પરમિશન નથી. મેં માર્થાને રીકવેસ્ટ કરી તો પણ એ ખડુસ નહતી માની. એમાંથી કોઈ ને કોઈ આપણાં કામની વાત જરૂર જાણવા મળશે. ડૉક્ટર રોય બ્રિલિયંટ માણસ હતો. એ હાથે કરીને કોઈની હત્યા કરે એ વાત હું નથી માનતો. એમના રીસર્ચના પેપર્સ અહીં મળી રહેશે તો તો મજા આવી જશે.” ડૉક્ટર અવસ્થી તાળી પાડીને બોલી ઉઠ્યા.
“હમમ.. બી કેર ફૂલ ડૉક્ટર! માર્થાને તમારી ઉપર જરાય શંકા ન જવી જોઈએ.”
“આજકાલ એ લીના સાથે વધારે સમય ગાળે છે. એ છોકરીની હાલત હાલ તો સારી છે હવે,”
“એ છોકરી લીના જ એનો નવો શિકાર છે ડૉક્ટર!” શશાંકે ડોક્ટરને બોલતા અટકાવી વચમાં જ કહ્યું.
“વોટ? પણ એ કેમ?” ડૉક્ટર અવસ્થીની આંખો પહોળી થઇ ગઈ.
“મેં ભરતને વાત કરી છે. એ લીના પર નજર રાખશે. તમારે માર્થાને કોઈ બીજા કામમાં બીજી રાખવા પ્રયત્ન કરવો પડશે. એને લીના પાસે જવું હશે તો એ ચીઢ કરશે. ગમેતેમ કરીને એ લીના પાસે જવાના રસ્તા શોધશે અને એ વખતે તમને આ ચાવી વાપરવાનો મોકો મળી રહેશે.” શશાંકે રિસર્ચ રુમની ચાવી ડોક્ટરને આપી.
“ગુડ આઈડિયા! માર્થાને હું સંભાળી લઈશ. એ બાબતે તું બેફિકર રહેજે. આમેય એ કયા સમયે ક્યાં હોય એની મને બરાબર ખબર છે. ચાવી મળી ગઈ તો હવે ડૉક્ટર રોયના રિસર્ચ રૂમ સુંધી પહોંચવાનું આશાન છે. પણ તું ક્યાં જવાનો છે?” આકાશ અવસ્થીએ પૂછ્યું.
“હું જ્યાં જવાનો છું એ જગાનું નામ હાલ અહીં નહિ લઈ શકું. મારી સાથે કાવ્યા પણ આવવાની છે.” શશાંકે ડૉ.આકાશને સમજાવી દીધું અને એ નીકળી ગયો.
અહીં કાવ્યા પુજારીજી પાસે આવી હતી. એમની સાથે કાલ રાતની ઘટના ચર્ચી. પુજારીએ કહ્યું કે પાંડવગુફાની આસપાસ પર્વતીય વિસ્તાર છે. એમાં ઘણી જગાએ છુપી ગુફાઓ હોઈ શકે છે. એ જગ્યાએ ધોળે દિવસેય અંધારું હોય છે. ઘીચ ઝાડી અને જંગલી જાનવરોનો ખતરો પણ ખરો. એજ વખતે શશાંક ત્યાં પહોંચી ગયો.
“પુજારીજી જમીને બપોરે એક વાગે અમે લોકો અહીંથી પાંડવગુફા જવા નીકળી જઈશું. જો વહેલા પહોંચીએ તો થોડી તપાસ કરીશું ત્યાં નહીંતર રાત સાપુતારામાં રોકાઈ વહેલી સવારે જ આ અઘોરીઓની તપાસ કરવા નીકળી જઈશું. તમને એ લોકો વિશે કોઈ માહિતી ખરી?” શશાંકે એનો પ્લાન જણાવ્યો.
“માફ કરજો. એ વિશે મને વધારે ખયાલ નથી. હા, અઘોરીઓ જેટલા આપણે ધારીએ છીએ એટલા ખરાબ પણ નથી હોતા. એ લોકોની રહેણી કરણી અને ખાન પાન આપણને પસંદ આવે એવું નથી હોતું. એટલેજ એ લોકો દૂર જંગલોમાં રહેવાનું પસંદ કરતા હોય છે. આપણી દુનિયાથી અલગ એમની આગવી દુનિયામાં જ એ લોકો મસ્ત હોય છે. એ એમની સાધનામાં લીન હોય. જ્યાં સુંધી એમને તમે વતાવો નહિ એ કોઈ નુકશાન નથી કરતા. ઘણીવાર મદદરૂપ પણ થાય છે. એટલે પ્રયત્ન કરવો કે એ લોકો સામેથી મદદ કરે. એમના કામમાં બાધારૂપ ન બનાય એ જોજો. પાંડવગુફાથી આગળ કપાલીનું સામ્રાજ્ય છે. એ એક રહસ્યમય અઘોરી છે. મને પૂરો શક છે કે આમાં એનો જ હાથ હશે. એ ખૂબ વિદ્વાન છે. કેટલીય સિધ્ધિઓ અને તંત્ર મંત્રનો જાણકાર. કાલે કાવ્યાબેનનો ફોન જે રીતે ઓગળી ગયો એ સાંભળીને મને યાદ આવ્યું. એની પાસે જ આ સિદ્ધિ છે. દૂર રહે એ કોઈ પણ વસ્તુને ગરમ કરી એનો નાશ કરી શકે છે!”
“એની પાસે ભલેને ગમે તેવી શક્તિઓ હોય આખરે એ છે તો, એક માણસ જ ને? એને પોલીસ પાસે પકડાવી દઈશું.” કાવ્યાએ કહ્યું.
“પોલીસ પાસે…” પુજારીજી હસી પડ્યા, “પોલીસ શરીરને પકડે, આત્માનું શું કરી શકે? કાપાલીને આજ સુધી મેં જોયો નથી. જેણે એને જોયો હોય એમાનું કોઈ અત્યારે જીવિત નથી. નહિ નહિ તોય એ ત્રણસો વરસનો હશે!”
“ત્રણસો વરસ!” કાવ્યા ચોંકી ઉઠી.
“એનાથી વધારે હોય શકે, ઓછા તો નહિ જ!”
“અમારે નીકળવું પડશે. જેટલાં વહેલા પહોંચી શકીએ એટલું સારું.” શશાંકે કહ્યું. પુજારીએ બંનેને આશીર્વાદ આપ્યા અને એમની યાત્રા અને કામ હેમખેમ પાર પડે એ માટે માતાજીને પ્રાર્થના કરી.
હવેલીએ આવીને જમીને એ લોકો, શશાંક અને કાવ્યા નીકળી ગયા. પ્રભુએ શશાંકે કહ્યું એ બધી વસ્તુઓ એણે ગાડીમાં ગોઠવી દીધી હતી. માધવીબેનની જરાય ઈચ્છા ન હતી છતાં એમને કાવ્યાને મોકલવી પડી. એ આ બંને જણાં પાછા આવે ત્યાં સુધી અખંડ દીવો પ્રગટાવી જાપ કરવાના હતાં. કાળા પેન્ટ અને ગુલાબી ટીશર્ટ ઉપર કાવ્યાએ કાળું લેધર જેકેટ પહેરેલું. શશાંકના કહેવાથી જ એણે સ્પોર્ટ્સ શૂઝ અને આખી બાયની ટી શર્ટ પહેરી હતી જેથી જંગલના મચ્છર અને બીજાં જીવડાથી થોડા ઘણે અંશે બચી શકાય!. શશાંકે જાડું લીલા કલરનું પેન્ટ અને આછા બદામી રંગની આખી બાયની ટીશર્ટ પહેરી હતી. એની સાથે એની ખભે ભરાવી શકાય એવી જાડા કપડાંની બેગ પણ ખભે ભરાવેલી હતી. માતાજીને પગે લાગી બંને નીકળી ગયા હતા…!
વઘઇ લખેલું પાટિયું આવ્યું ત્યારે સાત વાગવામાં હજી પંદર મિનિટ બાકી હતી. હવે અહીંથી આગળનો રસ્તો પર્વતીય વિસ્તારમાંથી પસાર કરવાનો હતો. શશાંક નેવિગેસન ચાલું રાખી રસ્તો જોતો હતો. અહીં સુધી બધું બરોબર હતું. હવે નેટવર્ક જતું રહ્યું. અંધારું થવા લાગ્યું હતું. અજાણ્યાં પહાડી વિસ્તારમાં રસ્તો જોયા વિના શશાંક ગાડી ચલાવી રહ્યો હતો.
“આપણે ભૂલા પડી ગયા?” કાવ્યાએ ધીરેથી પૂછ્યું.
“ના પર્વતીય વિસ્તારમાં એક વાત હંમેશા યાદ રાખવાની… તમારે ઉપર જવું છે કે નીચે! અહીં કદાચ રસ્તો લાંબો પડે કે કોઈ વખત ખરાબ રસ્તો મળી જાય પણ છેલ્લે ઉપર પહોંચી જઈએ એટલે કોઈ જાણીતું હિલસ્ટેશન મળી જ જાય. આપણે ઉપર જઈ રહ્યા છીએ કંઈ નહિ તો સાપુતારા તો પહોંચી જ જઈશું.”
“આજો…!” કાવ્યાએ એક પાટીયું જોઈને કહ્યું. “આહવા ચાર કિલોમીટર અને આ બાજુ જઈએ તો સાપુતારા, કેટલા કિલોમીટર લખ્યું છે? સરખું દેખાતું નથી.”
“આપણી મંજીલ આ તરફ છે. જો તને ડર ના લાગતો હોય તો એ બાજુ એક ચક્કર મારીને પછી સાપુતારા જઈએ.” શશાંકે આહવા તરફ હાથ કરીને કહ્યું, “ચાલ…” કાવ્યાના શરીરમાંથી એક આછી ધ્રુજારી પસાર થઈ ગઈ. એ હસી પડી. આહવા તરફ આગળ જતાં જ સારો રસ્તો પૂરો થઈ થોડો ઊબડ ખાબડ રસ્તો ચાલુ થયો. એક બાજુ પર્વતની ધાર અને બીજી બાજુ જંગલ દેખાતું તો કેટલીકવાર રસ્તાની બંને બાજુ ઘીચ ઝાડી આવી જતી. નાના ઝરણાં અચાનક ક્યાંકથી ફૂટી નીકળતા એનો અવાજ અત્યારે રાતના સન્નાટામાં ડરામણો લાગતો હતો. આખી પૃથ્વી પર અત્યારે જાણે બે જ માનવી હાજર હતા. જે અહીં આ જંગલ વચ્ચેથી ગાડીમાં પસાર થઈ રહ્યા હતા. એમના સિવાય બીજું કોઈ માણસ ક્યાંય નજરે ચઢતું ન હતું.
“શશાંક એકબાજુ ગાડી ઊભી રાખને મારે કંઇક પીવું પડશે.” કાવ્યાએ કોફી ભરેલો થર્મોસ બતાવી કહ્યું.
શશાંકે એક બાજુએ ઝરણાનું પાણી ભરાઈને ગોળ તળાવ જેવી જગ્યા બની હતી ત્યાં કિનારા પર ગાડી થોભાવી. ચારે બાજુ ઘોર અંધકાર હતો. આજે સુદ તેરસ હોવા છતાં ચંદ્રનું અજવાળું અહીં નહતું પહોંચતું. નિરવ શાંતિમાં પોતાનો અવાજ પણ ભય પમાડે એવો લાગતો હતો. કાવ્યાએ બે કપમાં કોફી રેડી. એક એણે લીધો અને બીજો શશાંકને આપ્યો. શશાંકે એક પેકેટ બિસ્કિટનું ખોલ્યું અને બંને એમાંથી ખાવા લાગ્યા.
“આ ઝીણો અવાજ શેનો છે. પાણીના અવાજની સાથે નથી સંભળાતો!” કાવ્યાએ કંઇક વિચિત્ર અવાજ તરફ કાન માંડીને પૂછ્યું.
“એ જંગલના જીવડાઓનો છે. હજી રાત આગળ વધશે એમ એ અવાજ વધતો જશે.”
કાવ્યા ચારે બાજુ જોઈ રહી. દૂર પહાડ પરથી વહી આવતું ઝરણું, નાનકડું તળાવ, ઘીચ જંગલ અને સાથે શશાંક…! તળાવની ચારે બાજુ જંગલી ફૂલો ખીલેલા હતા. એની કંઇક અજીબ પણ મસ્ત વાસ વાતાવરણને મહેકાવતી હતી. બહેકાવતી હતી! એ શશાંકની પાસે જઈ ઊભી રહી. એક ગોળ પથ્થર પર પગ ટેકવી એ સીધી ઉભી રહેવા ગઈ પણ એનું બેલેન્સ ગયું અને એ લથડિયું ખાઈ ગઈ. બરોબર એજ વખતે શશાંકે એનો હાથ પકડી એને પડતી બચાવી લીધી. એ હાથે કરીને વધારે આગળ આવી અને શશાંક ઉપર એનું શરીર ઢાળી દીધું. શશાંકે પણ પોતાના બંને હાથે એની કમર પર ભરડો લઈ એને એક ચુસ્ત આલિંગન આપ્યું. “આઇ લવ યુ!” કાવ્યા ધીરેથી બબડી. “લવ યુ ટુ!” શશાંકે સામે જવાબ આપ્યો અને બંનેએ એક બીજાની આંખોમાં જોયું. પ્રેમની સરવાણી ફૂટી નીકળી હોય એમ ચારે આંખોમાંથી નર્યો પ્રેમ, હેત નીતરી રહ્યું હતું. શાશાંકે પોતાનો હાથ કાવ્યાની કમરેથી હટાવીને એના માથા પાછળ મુક્યો અને માથું થોડું પાછળની તરફ નમાવ્યું. હવે કાવ્ય અને શશાંકના હોઠ એકબીજાની સામે અને વધારે નજીક આવ્યાં. કાવ્યાના હોઠ અચાનક જ ધ્રુજવા લાગ્યા, કિસ કરતાં પહેલાની એ રોમાંચક ક્ષણો, જ્યારે ખબર નથી હોતી કેઆવનારી પળે કિસ કરાશે કે નહિ! એકમેકને તાકી રહેલી અને એકબીજામાં ભળી ગયેલી આંખોની જાણે હોઠોને ઈર્ષ્યા આવતી હોય અને એ બંને પણ એક થઇ જવા તરસી રહ્યા હોય! આખરે શશાંક આગળ વધ્યો અને કાવ્યાના હોઠ પર એક દિર્ઘ ચુંબન કર્યું. કાવ્યા પણ એ ગરમ હોઠોના સ્પર્શથી મદહોશ બની શશાંકના હોઠ ચૂસવા લાગી. કેટલીક પળો એમ જ વહી ગઈ. પછી બંને અળગાં થયા. થવું પડ્યું!
“મારે બાથરૂમ જવું પડશે. તું અહીં જ ઊભી રહે હું હાલ આવ્યો.” આટલું કહીને શશાંક ઘીચ ઝાડીમાં થોડે આગળ ગયો.
“બહુ દૂર ના જતો.” કાવ્યાએ કહ્યું. એની નજર શશાંક તરફ જ હતી. શશાંક એક ઝાડની પાછળ ગયો ત્યારે કાવ્યા સહેજ હસીને નીચે એક પથ્થર પર બેસી. એણે એનો એક બુટ નીકાળ્યો અને પગ તળાવમાં ડૂબાડ્યો. પાણી ખૂબ ઠંડું હતું. કાવ્યાને સારું લાગ્યું. આખા દિવસના બૂટમાં જકડાયેલા પગને ઘણી રાહત મળી. એણે બીજો બુટ નીકાળવા પગ આગળ લીધો ત્યારેજ એને કંઇક અવાજ સંભળાયો. કોઈ કૂતરાના ઘુરકવા જેવો. એણે નજર ઉઠાવી સામે જોયું…
જે તરફ શશાંક ગયો હતો એ જ તરફથી એક વિશાળ કાળો કૂતરો આવી રહ્યો હતો. એની ધીમી પણ મક્કમ ચાલ કાવ્યા તરફ જ ડગલાં ભરી રહી હતી. એની લાંબી જીભ મોંની બહાર લબડતી હતી, એના તીક્ષ્ણ દાંત અંધારામાં પણ ચમકી રહ્યા હતા. એ ખાસો ઊંચો અને તગડો હતો. સૌથી બિહામણી હતી એની બે પીળી ચમકતી આંખો! નાની બત્તી ચાલું કરી હોય એમ એની બે તગતગતી આંખો કાવ્યાની પાસે ને પાસે આવી રહી હતી. એના મોંમાંથી કંઇક ધીમો ઘૂર્રાવાનો અવાજ આવતો હતો. કાવ્યા કંઈ સમજે, વિચારે ત્યાં સુધીમાં તો એ સાવ પાસે આવી ગયેલો. કાવ્યાએ પાછળ નજર કરી હતી હજી શશાંક ક્યાંય દેખાતો ન હતો. એ આવે તો પણ કૂતરો એની અને કાવ્યાની વચ્ચે હતો. કાવ્યા પાસે એક જ રસ્તો બચતો હતો. એણે એની બાજુમાં પડેલો બુટ ઉઠાવી પેલા કૂતરાના મોં પર છૂટો ફેંકયો અને સામેની દિશામાં ભાગી… એની પાછળ પેલો કૂતરો પણ જોરથી ભસીને ભાગ્યો. એના મોઢાં પર બૂટ વાગ્યો હતો અને એ ગિન્નાયો હતો…
કાવ્યા ચીસો પાડતી દોડી રહી હતી. આગળ એક પાતળી પગદંડી જતી હતી એના ઉપર એ મુઠ્ઠીઓવાળીને દોડી રહી હતી…અચાનક એક વિશાળ ઝાડ નીચે આવીને એ અટકી હતી. એની પાછળ ભસીને આવી રહેલો કુતરો અહીં આવતાજ એની મેળે શાંત થઈ ગયો હતો. કાવ્યા ઊભી રહી અને પાછળ નજર કરી. પેલો કૂતરો એ કૂતરો ન હતો એક વરું હતું. એ જમીન પર બેસી આકાશ સામે જોઇને, વ્હું…વ્હુ…, અવાજ કરી રહ્યો હતો. એ પછી એ ઊભુ થઈને ભાગી ગયું. કવ્યાને હાશ થઈ. એણે ફરી પેલા વિશાળ ઝાડ તરફ નજર નાખી. એની આંખો ફાટી ગઈ. એના આખા શરીરમાંથી ભયની ધ્રુજારી પસાર થઈ ગઈ. એના પગ જમીનમાં ખોડાઈ ગયા. એનું દિલ ધડકવાનું ભૂલી ગયું… એને થયું કે એ જોર જોરથી ચીખે, ચીલ્લાવે પણ એના ગળામાંથી અવાજ જ ના નીકળ્યો… એ લગભગ નીચે પડી જ જાત જો એજ સમયે શશાંકે આવીને એને પકડી ન લીધી હોત.
“અરે યાર આ બાજુ ક્યાં ભાગી આવી? મે કેટલી બૂમો પાડી તને, “શશાંક બોલી રહ્યો હતો પણ કાવ્યા હજી ઝાડ તરફ આંખો ફાડીને જોઈ રહી હતી. હવે શશાંકની નજર ત્યાં ગઈ.
વિશાળ ઝાડ પર સફેદ કપડાં પહેરેલી સ્ત્રીઓ લટકી રહી હતી… એસ્ત્રીઓ હતી કે આત્માઓ કે ભૂતપ્રેત! જે કંઈ પણ હતી ખૂબ જ ડરાવની હતી… એમાંની ઘણી હવે આંખો ખોલીને આ લોકો સામે જોઈ રહી હતી. એક હસી રહી હતી. એક કોઈ ગીત ગાઈ રહી હતી. ઝાડમાંથી ચળાઈને આવતી ચાંદની રોશનીમાં એ ભૂતડીઓના સફેદ કપડાં અને વાળ ચમકી રહ્યા હતા..
