ક્રિષ્નાની સમજમાં નથી આવતું કે મુરલી સાથે એણે કેવી રીતે વર્તવું! એકબાજુ દિલ અને બીજી બાજુ દિમાગ, બંને વચ્ચે પીસાતી ક્રિષ્ના ચૂપચાપ સ્તબ્ધ બનીને ઊભી હોય છે…
“તેરે દર પર સનમ…ચલે આયે…, તુના આયાતો હમ, ચલે આયે…..! ચલે આયે.. ચલે આયે! !” મુરલીએ ક્રિષ્નાને પૂતળાની જેમ સ્તબ્ધ ઊભેલી જોતા જ ગીત ગાવાનું શરુ કર્યું. એ છેક પાસે આવી ગયો ત્યારે ક્રિષ્નાએ પોતાના હોઠ પર આંગળી મૂકીને એને ચૂપ રહેવાનો ઈશારો કર્યો. મુરલી ચૂપ થઈ ગયો. એ ઓટલા પર ચડીને ક્રિષ્નાની સામે ઊભો રહી ગયો.
“તું અહીંયાં શું કરે છે? કેવી રીતે આવ્યો? શું કરવા આવ્યો?” ક્રિષ્ના કોઈ સાંભળી ના જાય એટલા ધીમા અવાજે બોલી.
“અરે! કોઈ ઘરે આવેલા મહેમાનને આવી રીતે આવકારે ના હાય ના હેલ્લો ને સીધું બાય! તું મારા ઘરે ચોરોની જેમ ઘૂસી ગયેલી તોય મેં તારું સ્વાગત કેવી રીતે કરેલું, ભૂલી ગઈ?”
“યાદ છે હોં..! પણ હું એવું સ્વાગત નહિ કરું!” ક્રિષ્નાએ એની સામે જીભડી કાઢી અંગૂઠો બતાવ્યો.
“સાડા આઠ વાગ્યાનો રિક્ષામાં રખડું છું ત્યારે હવે મેડમનું ઘર મળ્યું. થાકીને ઠૂસ થઈ ગયો. જરીક વાર બેસવા મળશે કે ચાલતો થાઉં?” મુરલીએ હીંચકા પર બેસતાં કહ્યું.
ક્રિષ્નાને હવે પોતાના વર્તન માટે શરમ આવી. એ પણ હીંચકા પર મુરલીની બાજુમાં બેસી. “જમવાનું બાકી છે?
“હા, પણ થોડો નાસ્તો કરેલો પ્લેનમાં. ઓલી એરહોસ્તેસ એટલો આગ્રહ કરતી હતી કે કરવો જ પડ્યો. આમેય રૂપાળી છોકરીઓને ના કહેતા મારો જીવ નથી ચાલતો.” મુરલી જરા હસીને કહ્યું.
“સરસ! એટલે મારે હવે સાહેબને માટે જમવાની વ્યવસ્થા નહિ કરવી પડે.” ક્રિષ્નાએ હસીને કહ્યું.
“ પણ તું એકલી અહીં બેઠી બેઠી શું કરતી’તી? તારા દિલમાંથી અવાજ આવેલો કે હું આવવાનો છું, તું મારી રાહ જોતી હતી?” મુરલીએ એનો હાથ ક્રિષ્નાના ખભા પર મૂક્યો.
“તારી રાહ નહતી જોતી પણ, તારી જાસૂસી કરતી હતી,” ક્રિષ્નાએ એનો મોબાઈલ ઓન કરી મુરલીને દેખાય એ રીતે પકડી કહ્યું, “ફેસબુક પર!”
“ઓહ! તે શું નવું ખોળી કાઢ્યું મારા વિષે?” મુરલીએ એની આંખો મોટી કરીને મસ્તી ભરી નજરે ક્રિષ્ના સામે જોતાં કહેલું.
“આ તારી પ્રોફાઇલ છે કે શું છે કોઈ તારા વિશે કેવું ધારે?”
“કેવું ધારે?” મુરલી હસી પડ્યો. “ચલ કોઈને જવા દે તે શું ધાર્યું એ કહે.”
“સાવ લબાડ છે તું!” ક્રિષ્ના પણ હસી પડી. “કોઈ પણ તારી વૉલ પરના મેસેજીસ વાંચીને હસી હસીને ગાંડું થઈ જાય.”
“તે છોને કોઈ બિચારું રાજી થતું.”
“આ તારા દોસ્તોના નામ જ જોઇલે. મોટાભાગના બધા ફેક આઈડી છે! નટખટ વાંદરું, હસાવવાનું મસીન, હવાઈ આદમી, બાબા આયા, ડ્રીમ ગર્લ આવા આવા તો દોસ્તોના નામ! નકલી બધા. એમના ફોટાય નકલી! આને જ જોને ભારત ભારત નામ રાખ્યું છે અને પ્રોફાઈલમાં બે માથા, બે હાથમાં લઈને ઊભો છે. એક હસતું અને એક રડતું! એજ બતાવે છે એ માણસ જ કેવો હશે!”
“એ માણસ બહુ સારો છે. એતો મારો જીગરી ભરતો છે! કોઈના પ્રોફાઈલ પિક પરથી એ માણસ કેવો છે એનો અંદાજો ના લગાવાય. આ જેટલા લોકો પ્રોફાઈલમાં ભગવાનના કે નાના બાળકોના ફોટા રાખે છે એ બધા શું સારા જ હશે આ નટખટ વાંદરું જ જોઈ લે એની પોસ્ટ તો જાણકારીના ખજાના જેવી હોય છે.”
“તો પછી એમના સાચા આઇડી વાપરતા શું જોર પડે છે મારું કે પાર્થનું ફ્રેન્ડ લીસ્ટ જોઇસને તો એકેય આવો નમૂનો જોવા નહીં મળે. પાર્થના પણ બોવ બધા દોસ્ત છે, બધા એકદમ વ્યવસ્થિત, જો નિમિષ અંબાસાના, ધર્મેશ પટેલ, પ્રજ્ઞેશ, કેતુલ અને આ ભરત ઠાકોર ને તો હું હમણાં જ મળી હતી, એના લિસ્ટમાં નમૂના જેવું એકે નામ નહી મળે.”
“તમે બે જ મોટા નમૂના છો. ”
“શું કહ્યું?”
“કંઈ નહીં….”
“જુઠ્ઠા!”
“હું કોઈ દિવસ જુઠ્ઠું નથી બોલતો…એ બધું તારું જ કામ છે!”
વાતોમાં ને વાતોમાં બંને સમય, સ્થળ, સંજોગ બધું જ ભૂલી ગયેલા મોબાઈલમાં નજર જતાં ખબર પડી કે રાતના, એટલેકે સવારના પોણા ચાર વાગી ગયા. બંને જણાં અંદર ગયા. મુરલી બેઠક રૂમમાં જ સોફા પર આડો પડ્યો અને ક્રિષ્ના પોતાના રૂમમાં જઈને સૂઈ ગઈ……
સવારે જશોદાબેને બેઠક રૂમમાં મુરલીને સૂતો જોયો. પહેલાતો એમને થયું કે ઘરમાં ચોર ગુસ્યો! એ બૂમ પાડવાજ જતા હતા પણ, પછી વિચાર આવ્યો કે ચોર હોય તો અહીંયા ઊંઘી થોડો જાય! એમણે ક્રિષ્નાના રૂમમાં જઈને એને જગાડી.
“બહાર સોફા પર કોઈ ઊંઘી રહ્યું છે!” એમણે એકદમ ધીરા અવાજે કહ્યું.
ક્રિષ્નાની સમજમાં આવી ગયું. એ મુરલી વિશે વાત કરી રહ્યા હતા. શું જવાબ આપવો એ ના સુજતા એ થોડીવાર મૌન રહી. જશોદાબેનને થયું કે ક્રિષ્ના પણ નહીં જાણતી હોય એ કોણ છે. હવે એમણે જ પૂછવું પડશે એમ વિચારીને એ બેઠક રૂમમાં પ્પાછા ગયા. એમની પાછળ જ ક્રિષ્ના પણ ભાગી. જશોદાબેન મુરલીને ઉઠાડવા જ હતા કે ક્રિષ્નાએ એમને રોક્યા. એક પળ માટે એને થયું કે, કાશ કાલે મમ્મીને મુરલી વિશે ના જણાવ્યુ હોત…..!
“મમ્મી એ મુરલી છે!” જાળવીને, એક એક શબ્દ ગોઠવીને એ બોલી અને મમ્મીનાં હાવભાવ જોવા એના મોંઢા સામે તાકી રહી…જશોદાબેન મલકાઈ રહ્યાં હતા!
“શું થયું તું હસે છે, કેમ?”
“આના માટે થઈને તું પાર્થકુમારને ના કહે છે! આ કાળિયા માટે?” જશોદાબેન હસી પડ્યા.
મુરલીનો દાઢી કર્યા વગરનો ચહેરો વધારે કાળો લાગતો હતો. ઉપરથી એણે લાલ રંગનું ટીશર્ટ પહેર્યું હતું જેમાં એ હતો એનાથી પણ વધારે કાળો લાગતો હતો. ક્રિષ્નાને મમ્મી પર ગુસ્સો આવ્યો, એ આમ મુરાલીનું અપમાન કેવી રીતે કરી શકે? પછી એને મુરલી પર જ ખીજ ચઢી, પોતાની પ્રેમિકાને ઘરે કોઈ આમ આવતું હોય! સાવ લગરવગર! પાર્થ કેટલો બનીઠનીને આવે છે. પહેલી જ નજરે કોઈને પણ ગમી જાય.
“મમ્મી એ ના ભૂલીશ કે આપણા આરાધ્ય દેવ, જેની તું રાત દિવસ પૂજા કરે છે એ પણ કાળા જ છે!” ક્રિષ્ના એની મમ્મીને રસોડામાં હાથ પકડીને ખેંચી ગઈ, “કાલે રાતે એ આવેલો. ખૂબ મોડું થઈ ગયેલું એટલે મે તને ના ઉઠાડી. એ રાતનો ભૂખ્યો હશે એના માટે કંઇ નાસ્તો બનાવ હું એને જગાડું છું.”
“પેલા એ કહે કે, એ આવ્યો છે શું કરવા અને આમ આપડા ઘરમાં અમદાવાદમાં હોટલોની કમી છે?”જશોદાબેન જરા કડપ રાખીને બોલ્યા.
“મેં નથી બોલાવ્યો એને. હશે, કોઈ કામથી આવ્યો હશે! એણે મને બેંગલોરમાં ખુબ સાચવી હતી, કંઈ નહિ તો એટલા ખાતરેય તું શાંતિ રાખજે!” ક્રિષ્ના આટલું કહીને જડપથી બહાર નીકળી બેઠકખંડમાં આવી. મુરલી હજી સૂતો હતો. ક્રિષ્નાને એના ચહેરા પર રહેલા માસૂમ સ્મિત સિવાય બીજું કશું નજરે ના ચઢ્યું. એના વિખરાયેલા વાળમાં પોતાની આંગળીઓ ફેરવવાની તીવ્ર ઇચ્છાને મનમાં જ દબાવીને ક્રિષ્નાએ મુરલીના ગાલે હળવી ટપલી મારી. તરતજ મુરલીએ આંખો ખોલી અને સામે ક્રિષ્નાને જોતા એના ચહેરા પર અનાયાસ જ સુંદર સ્મિત આવી ગયું.
ક્રિષ્નાને એ સ્મિત, એ એક ગાલ પર પડતો ખાડો, એ શ્યામ ચહેરો પહેલાથીએ અધિક મનમોહક લાગ્યાં! એણે થયું કે કાશ, મમ્મી પણ મારી નજરથી એકવાર મુરલીને જોઈ શકતી હોત!
“ગુડ મોર્નિંગ!” ક્રિષ્ના પોતાને જોઈ રહી હતી એ જોઈને મુરલી બોલ્યો.
“ચાલ ઊભોથા જલદી હવે. સામે બાથરૂમ છે, બ્રશ કરીને નાહીને, આ દાઢી નીકાળીને જ બહાર આવજે.”
“કપડા પહેરીને… કે ટુવાલ લપેટીને બહાર આવુ તો ચાલશે?”
“ચૂપ કર! મમ્મીને સાંભળતાં આવી બકવાસ મહેરબાની કરીને ના કરતો. જરી સરખા કપડાં પહેરજે. આ લાલ ટીશર્ટને તો હું ભિખારીને આપી દઈશ. જો કોઈ દિવસ આ કલર પહેર્યોને તો…તું જોઈ લેજે! જા તું જલદી બાથરૂમમાં ઘુસ.” ક્રિષ્નાએ બે હાથની મુઠ્ઠીઓ વાળીને એના સામે ધરતાં કહ્યું.
મુરલી હસીને ઊભો થયો અને તૈયાર થવા ચાલ્યો ગયો.
જશોદાબેન અને ક્રિષ્ના બંને જમવાના ટેબલ પર મુરલીની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. સફેદ શર્ટ અને બ્લુ જીનસમાં સજજ થઇ મુરલી ત્યાં આવ્યો ત્યારે ચારે આંખો એને જ જોઈ રહી હતી. ક્લીન સેવ ચહેરામાં એ શ્યામ પણ ઘાટીલો લાગતો હતો. બંને બાયને એણે કોણી સુંધી વાળી હતી. જશોદાબેન સામે જોઇને એણે સ્મિત સહ, હાથ જોડીને “નમસ્કાર!” કહ્યું.
એના વિવેક આગળ જશોદાબેનને પણ હાથ જોડવા પડ્યા. ઉતાવળમાં એમણે ચા અને બ્રેડ શેકીને ટોસ્ટ બનાવેલા. ટોસ્ટ પર થોડું બટર લગાવીને એમણે મુરલીની ડિશમાં મૂક્યું. બીજા ટોસ્ટ પર થોડું વધારે બટર લગાડીને એને ક્રિષ્નાની પ્લેટમાં મૂક્યું. ક્રિષ્નાને મમ્મીનો આ ભેદભાવ જરાય ના ગમ્યો. જો પાર્થ માટે નાસ્તો તૈયાર કરવાનો હોત તો અત્યારે ટેબલ બે ત્રણ જાતના ગરમ સ્વાદિષ્ટ નાસ્તાથી સજ્જ હોત!
“શું મમ્મી તું પણ મારું ઓછા બટરવાળું ટોસ્ટ મુરલીને આપી દીધું.” ક્રિષ્નાએ બંનેના ટોસ્ટ બદલી દીધા.
“વાહ! ચા મસ્ત બનાવી છે મમ્મી, સુપર સે ભી ઉપર!” મુરલી બોલ્યો.
જશોદાબેનને એનું “મમ્મી” ખુચ્યું. પણ, હાલ એ ચૂપ રહ્યા અને બીજો સવાલ કર્યો, “તમારું અહી આમ અચાનક આવવાનું કોઈ કારણ?”
“હમમ…ક્રિષ્ના કોઈને કંઈ કહ્યા વગર અચાનક પાછી આવતી રહી એટલે મને ચિંતા હતી. થોડું કામ પણ હતું મારે અમદાવાદમાં થયું કે, ચક્કર મારી જવ! તારી ઑફિસમાં મે વાત કરી એ લોકો પંદર દિવસથી વધારે રજા આપવાની ના કહે છે, તને નીકાળી બીજી છોકરી લઈ લેશે! ”
“મને હતું કે આવું જ કંઈ થશે.” ક્રિષ્ના થોડી ઉદાસ થઇ ગઇ.
“કંઈ વાંધો નહી બેટા! પાર્થકુમાર તને અહિંયા જ કોઈ સારી જગાએ ગોઠવી આપશે અને હમણાં સગાઈ કરીશું પછી બે ચાર મહિનામાં લગ્ન લેવાશે એટલે ત્યાં સુંધી તું અહીં હોય એજ સારું.” જશોદાબેને ચાલિકીથી મુરલીના કાને સગાઈ અને લગ્નની વાત નાખી જેથી એ કંઈ બીજું વિચારતો હોય તો અટકી જાય. મુરલી એમનો ઈરાદો પામી ગયો હતો અને ચૂપચાપ નાસ્તો કરતો રહ્યો. ક્રિષ્નાએ એને બીજું ટોસ્ટ એક્સ્ટ્રા બટર લગાડીને આપ્યું હતું.
“ચાલો બેટા જલદી કરો. એમ્બ્યુલન્સ બેટા આજે છેને તું જ બોલાવી લેજે. રોજ રોજ પાર્થકુમાર લઈ આવે એ સારું નથી લાગતું. આજે એને ઘરે મહેમાન છે એને આવતા કદાચ થોડું મોડું થશે. તું એમને ફોન કરી દેજે.”
જશોદાબેન વાસુદેવભાઇને તૈયાર કરવા એમના રૂમમાં ગયા. ક્રિષ્નાએ મુરલીને પપ્પા વિશે બધું જણાવ્યું.
“ઘરમાં ગાડી છે?” મુરલીએ પૂછ્યું.
“હા.”
“તો તું ડ્રાઈવ કરી લેજે પપ્પાને હું ઉઠાવી લઈશ. એમ્બ્યુલન્સનું ભાડું ભરવાની શી જરૂર?”
“પણ, મને ડ્રાઈવ કરવાનો બઉં અનુભવ નથી. ક્યાંક ઠોકી દઇશું તો?” આ વખતે ક્રિષ્નાની નજર આગળ પાર્થની નવી નકોર BMW તરી રહી….
“લે તારી આંખમાં કાંઈ તકલીફ છે? દેખાતું નથી સરખું? અરે એમ કેવી રીતે ઠોકી દેવાય? તારે બસ એક વાત યાદ રાખવાની, દુનિયાના બે સૌથી બેસ્ટ પપ્પા તારી ગાડીમાં બેઠા છે અને એમને તું સલામત રીતે લઈ જઈશ!”
“બે પપ્પા?”
“હમમ….એક તારા અને એક તારી દીકરીના!” મુરલીનો જવાબ સાંભળીને ક્રિષ્નાના ગાલ લાલ થઈ ગયા.
ક્રિષ્ના ગાડીને ઘરના દરવાજા આગળ લઈ આવી ત્યારે જશોદાબેન બૂમો પાડતા બહાર આવ્યા. હકીકતમાં મુરલીએ વાસુદેવભઇને નાના બાળકની જેમ પોતાના બંને હાથોમાં ઉઠાવી લીધા હતા. વાસુદેવભાઇનો એક હાથ એણે એની ગરદન ફરતે લપેટયો હતો. આ નવા મહેમાનને વાસુદેવભાઇ કંઇક અહોભાવથી જોઈ રહ્યા હતા. મુરલી એમની સાથે વાતો કરી રહ્યો હતો. સામેવાળી વ્યક્તિ બોલી નહતી શકતી પણ, સમજતી તો બધું જ હતી! જશોદાબેનને એમ કે આ ક્યાંક વાસુદેવભાઇ ને પાડી ના નાખે એટલે એ બૂમો પાડતા આગળ ચાલતા હતા……
ક્રિષ્નાએ બહાર આવીને ગાડીનો પાછળનો દરવાજો ખોલ્યો. મુરલી પપ્પાને અડધા સિટ પર અને અડધા પોતાના ખોળામાં લઇને બેસી ગયો. જશોદાબેન આગળ બેઠાં. ક્રિષ્નાએ ગાડી ઉપાડી. એણે એક નજર ઉપરના મીરર પર નાખી. મુરલી અને પપ્પાનો ચહેરો એમાં દેખાયો એને મુરલીની બે પપ્પા વાળી વાત યાદ આવી ગઈ….
ડૉક્ટર વાસુદેવભાઇને કસરત અને મસાજ કરાવતા રોજ જેથી એમની નબળી પડી ગયેલી નસો પાછી ચેતનવંતી થાય. સાથે દવા પણ ચાલુ જ હતી. પપ્પા અને મમ્મી બંને અંદર હતા. ક્રિષ્ના આજે ઘણાં દિવસો બાદ થોડી ખીલેલી લાગતી હતી. મુરલી સાથે વાતો કરતાં એ થાકતી ન હતી પણ વધારે ને વધારે ખૂલતી જતી હતી. એ મુરલીની કોઈ વાત પર ખડખડાટ હસી રહી હતી ત્યારે દુરથી આવતો પાર્થ એને અને મુરલીને જોઈ રહ્યો હતો!
