સવારે મુરલી વહેલો ઉઠી ગયેલો. એ પરવારીને નીચે ગયો અને રોઝીને નાસ્તામાં કંઇક સરસ બનાવવાનું કહેલું. રોજ તો એ ઈડલી સંભાર કે મેંદુવડા બનાવી નાખતી. મુરલી કદી કોઈ ફરમાઈશ ના કરતો પણ, આજે એનો દોસ્ત નટખટ એની સાથે નાસ્તો કરવાનો હતો એટલે એણે રોઝીને ભલામણ કરેલી.
નટખટ અને મુરલી બંનેએ સાથે મળીને ગરમા ગરમ દાળવડા અને મસાલાવાળી ચાની મજા લઇ રહ્યા હતા. બંને હવે આગળ શું કરી શકાય છે એમ છે એની જ ચર્ચા કરતા હતા ત્યારે મુરલીના ફોન પર મેસેજનો બેલ વાગ્યો….
“ અરે વાહ ! આતો મેં જે નવું એપ બનાવ્યું એના પરથી કોઈએ મને જ મેસેજ મોકલ્યો છે. ” ચાનો કપ નીચે મૂકી મુરલીએ ફોન હાથમાં લીધો. “ જોઈએ કોણ મને મેસેજ કરવા નવરૂ છે !”
મુરલીએ મેસેજ પર ક્લિક કર્યું અને એના ચહેરાની સ્મિતની રેખાઓ વિલાઈ ગઈ, એની જગા આશ્ચર્યએ લીધી. નટખટની સમજમાં હજી કંઈ નહતું આવ્યું. મુરલીએ કહ્યું, “ ક્રિષ્નાનો મેસેજ છે.”
હવે આશ્ચર્યના ભાવ બંનેના મુખ પર બિરાજમાન હતા.
થોડીવાર સ્ક્રીનમાં ફક્ત કાળું જાબુ દેખાયું….પછી ક્રિષ્નાનો ચહેરો દેખાયો. એ સહેજ થાકેલી હોય એવી લાગતી હતી. સહેજ સ્મિત કરીને, સહેજ શરમાઈને એણે ગીત ગાયું,
“તેરા સાથ હૈં કિતના પ્યારા…..
તેર સાથ હૈં કિતના પ્યારા,
કમ લગતા હૈં જીવન સારા,
તેરે મિલનકી લગન સે,
હમે આના પડેગા દુનિયામાં દુબારા…”
ચાર લાઈન ગાઈને એ અટકી હતી. એજ ગીત, એજ અવાજ જે મુરલી પહેલીવાર ક્રિષ્નાને મળ્યો ત્યારે સાંભળેલો. મુરલી થોડીક પળો માટે એ સમયમાં જીવીને પાછો આવી ગયો, જ્યારે એને આગળનું સાંભળ્યું,
“ આઈ લવ યુ મુરલી ! ”
એટલું બોલીને એ હસી પડી. પછી થોડી ગંભીર થઈને બોલી,
“ મેં તને ક્યારેય નથી કહ્યું કે, હું તને ચાહું છું ! ઘણીવાર પ્રયત્ન કરેલો એ કહેવાનો પણ, દરેક વખતે શબ્દો હોઠે આવીને અટકી જતાં ! હું કહી જ ના શકી. કેટલું મુશ્કેલ હતું એ. કદાચ અત્યારે પણ મારી હિંમત ન થાત જો સંજોગ ના બદલાયા હોત! આજે જ્યારે જીવનની છેલ્લી ઘડીઓ ઘણી રહી છું ત્યારે તારા સિવાય બીજું કંઈ યાદ નથી આવતું. હું તને ના જણાવત તો કદાચ મર્યા બાદ પણ મારી રૂહને શાંતિ ના મળત ! હવે કોઈ અફસોસ નથી. મારે જ કહેવાનું હતું એ મેં કહી દીધુ. મેં તને પહેલાજ કહેલું કે, આપણું મળવું શક્ય નથી, તું આપણો સંબંધ આગળ ના વધાર. પણ, મુરલી જેનું નામ એમ થોડો માની જવાનો ! તું તો હંમેશા તૈયાર હતો, હુંયે માની ગઈ હતી, હવે મારા માબાપ પણ રાજી છે છતાં, હું તારા માટે આ મેસેજ છોડી રહી છું, કેમકે નિયતિને જ આપણો સાથ કબૂલ નથી ! તને આ મેસેજ મળશે ત્યારે કદાચ હું આ દુનિયામાં નહિ હોઉં….પણ હું ફરીથી પાછી આવીશ ! આજ દુનિયામાં ફરી પાછી આવીને તને ફરી મળીશ આજ ભવમાં…એ વખતે નિયતિએ આપણને મેળવવા જ પડશે. મર્યા બાદ હું જઈશ મારા કાનુડાની પાસે, પૂછીશ એને કે, આ દુનિયામાં પ્યાર કરવાવાળાનો આવો કરુણ અંજામ જ કેમ આવે છે ? એણે રાધાના વિરહમાં જે આંસુ વહાવેલા એ બધાંજ પ્રેમીઓએ વહાવવા ફરજિયાત છે ? શા માટે ? મને એની આ વાત જરાય મંજૂર નથી, મારે જીવવું છે, એકદમ તંદુરસ્ત બનીને અને જો એ આ શરીર સાથે શક્ય ના હોય તો એ ભલે આ શરીરને બદલી આપે, એના માટે મરવું પડે તોય હું તૈયાર છું!” ક્રિષ્નાની આંખો જરા ભીની થઇ. એની દુનિયાની નજરે બાલિશ લાગતી વાતો કદાચ એય પૂરી નહિ સમજી શકતી હોય.
“તારું એપ મારા ખૂબ કામમાં આવ્યું. કોને ખબર હતી એનો આવો ઉપયોગ પણ થઈ શકે અને એ પણ હું જ કરીશ.” થોડીવાર અટકીને એ બોલેલી, “ મારા મુરલીએ બનાવ્યું છે આ એપ દોસ્તો. જો એક વિદેશી ઝકરબર્ગને તમે આટલો સપોર્ટ કરી શકો તો આપણાં જ દેશના કંઇક નવું કરવાવાળા, નવું વિચારવાવાળા યુવાનને આટલો સંઘર્ષ કેમ કરવો પડે છે ? આજે કદાચ હું આ દુનિયામાં નથી રહી છતાં, તમને મારો મેસેજ મળ્યો, મારી વાત તમારા સુધી પહોંચી ફક્ત એક એપ દ્વારા, “લવ મોમેન્ટ્સ ” ડાઉનલોડ ધ એપ નાઉ ! તમારી જિંદગીમાં અને તમારી જિંદગી પછી પણ તમે તમારા પ્રિયજનને તમારો સંદેશો પહોંચાડી શકશો. તમે ઇચ્છો એ સમયે!”
મેસેજ પૂરો થઈ ગયો. મુરલી વિસ્ફારિત નેત્રે મોબાઇલની ઓફ થઈ ગયેલી સ્ક્રીનને તાકી રહ્યો હતો. થોડીકવાર માટે નટખટ પણ સ્તબ્ધ થઈ ગયેલો. અત્યારે જ મુરલીને પોતાની ખરેખર જરુર છે એમ માનીને એણે કહ્યું,
“ જો મુરલી તું ટેન્શન નહિ લેતો. એણે કહેલું કદાચ એ આ દુનિયામાં ના હોય…! મતલબ કે એ હોઈ પણ શકે છે અને મારું દિલ કહે છે એ છે જ.” શું બોલવું એ એનીયે સમજમાં નહતું આવતું છતાં એ બોલતો રહ્યો,
“જો આપણે હાર નથી માનવાની દોસ્ત. અત્યારે આપણે ક્રિષ્નાની જ વાત કરી રહ્યા હતા અને આ મેસેજ આવ્યો. મતલબ નિયતિ આપણી સાથે છે. એણે જ આપણને રસ્તો દેખાડ્યો.”
ક્યારનોય હતપ્રત થઈ ગયેલો મુરલી “નિયતિ ” સાંભળીને સહેજ હસ્યો હતો, વેદનાભર્યું એ સ્મિત નટખટના નટખટ દિલનેય વીંધી ગયું.
“ મારી જ ભૂલ છે, દોસ્ત ! બધી મારી જ ભૂલ છે. હું કઈ રીતે આટલો કઠોર બની ગયો, એય મારી ક્રિષ્ના સાથે ? છ મહિના થઈ ગયા છતાં, એને એક ફોન પણ ના કર્યો. પાર્થ એને છોડી ગયેલો એના હાલ પર એકલી મૂકીને અને એવે સમયે હું પણ એની સાથે ના રહી શક્યો. હું મારી જાતને કદી માફ નહિ કરી શકું. અત્યારે ક્રિષ્ના જે પણ તકલીફ ભોગવી રહી છે ફક્ત ને ફ્કત મારે લીધે.”
“ એ બધું પછી વિચારજે પહેલા આપણે ક્રિષ્નાને શોધવાની છે. અને તું જ એ કરી શકીશ મારા મિત્ર. કમોન તારું મગજ કામે લગાવ. કંઇક નવું વિચાર. શું કરી શકીએ આપણે ? ક્રિષ્નાનો મેસેજ આવ્યો એ નંબર પર ફોન લગાવી જોઈએ. ”
“ હમમ…!” જાણે મગજ બહેર મારી ગયું હોય એમ મુરલી બોલ્યો.
નટખટ ફોન લગાવી રહ્યો. એ નંબર નોટ રીચેબલ બતાવતો હતો. હતાશ થઈ એણે મુરલીને જણાવ્યુ. મુરલીએ ક્રિષ્નાની મમ્મીનો નંબર લગાવ્યો. એમાં રીંગ જતી હતી પણ કોઇ ઉપાડતું ન હતું. ત્યાજ મુરલીના ફોનની રીંગ વાગી. ભારત ભારત નામના એના ફેસબુક મિત્રનો ફોન હતો. મુરલીએ એની રિંગ કટ કરી અને ફરી ક્રિષ્નાની મમ્મીને ફોન લગાવ્યો. ફરી કોઈએ ના ઉપાડ્યો. મુરલી ભાગીને ઉપરના માળે એની ઑફિસમાં ગયો. એની પાછળ જ નટખટ પણ ભાગ્યો. ત્યાં કમ્પ્યુટર ચાલુ કરી મુરલીએ ક્રિષ્નાની મમ્મીના ફોનનું લોકેશન શોધવા પ્રયત્ન કર્યો. થોડીવારે એ ખબર પડી ગઈ. એ ફોન મુંબઈમાં હતો મતલબ, ક્રિષ્ના પણ ત્યાં જ હશે. લોકેશનમાં દાદરનો કોઈ વિસ્તાર દેખાતો હતો. આપણે અહીં જવું પડશે.
“ ચોક્કસ યાર ! તું કહે ત્યાં આ વાંદરું તારી સાથે આવવા તૈયાર છે. ”
મુરલીએ એને ગળે લગાડ્યો. એજ વખતે ફરીથી ભારત ભારતની રીંગ આવેલી. મુરલીએ ફરી કટ કરી. એણે થોડા રૂપિયા અને ક્રેડિટ કાર્ડ લઈ એના વોલેટમાં મૂક્યું. એક બેગમાં જે હાથ આવ્યા એ બે જોડી કપડાં ઠુસીને એ મુંબઈ જવા તૈયાર થઈ ગયો. નટખટ કોઈને ફોન કરી રહ્યો હતો. મુરલીને બેગ સાથે આવતો જોઈ એણે કહ્યું,
“ મારો એક દોસ્ત છે. ટ્રાવેલ એજન્સીમાં કામ કરે છે જ્યારે પણ જરૂર હોય એ ટિકિટનો બંદોબસ્ત કરી આપે છે. મેં મુંબઈની બે ટિકિટ બુક કરાવી દીધી છે. હજી અહીંથી એરપોર્ટ પહોંચતા આપણને દોઢ કલાક લાગશે ત્યાં સુંધી એ કૈક સેટિંગ કરે છે. સાડા દસની ફલાઇટ છે જો નસિબ સાથ આપશે તો બાર વાગતા સુધીમાં મુંબઈ પહોંચી જઈશું. ત્યાંથી ટેક્સી કરીને દાદર અને સાંજ સુધીમાં તો તું ક્રિષ્નાની પાસે હોઈશ.” નટખટ મુરલીને જરીક ખુશ કરવા પ્રયત્ન કરી રહ્યો.
પાછી ભારત ભારતની રીંગ આવી. ત્યારે નટખટ ફોન બંધ કરીને એ મુરલીને આપતા બોલેલો, “ આ ભરતાનેય શું વાત કરવી હોય ? હશે જે હોય એ પછી એનેય મળી લેશું.”
બંને જણાં રોઝીને બહાર જઈએ છીએ ક્યારે આવશું ખબર નથી કહીને નીકળી ગયા. રોઝીને કંઇક વાત કરવી હતી. એ બોલવા ગઈ પણ, મુરલી ઝડપથી નીકળી ગયો….
એ લોકો ઓટોમાં બેઠા હતા ત્યારે ફરીથી ભારત ભારતની રીંગ આવી, “શું છે ભરતા ? બે વાર કોઈ ફોન કટ કરે તો ભાન નથી પડતું કે એ કોઈ કામમાં છે. પછી વાત કરીશ ચાલ મુક અને હવે કોલ ના કરતો !”
નટખટ વાંદરાએ ભારત ભારતને ઉતાવળે જવાબ આપી ફોન કટ કરી નાખ્યો. ભરતાએ માથું ફૂટ્યું, બેમાંથી એકેય જણો મારું સાંભળતો નથી !
મુરલી અને નટખટ એરપોર્ટ પહોંચ્યા ત્યારે ભરત ઠાકોર એમની રાહ જોતો ઊભો હતો. એને ખબર ન હતી કે, નટખટ સાથે મુરલીનો ભેંટો થશે. એના હાથમાં રહેલી ટિકિટ પરના નામ એણે વાંચ્યા, મુરલી નામ જોતાજ એને ચીઢ ચઢી. જો પેલ્લા જ ધ્યાન ગયું હોત કે નટખટનો દોસ્ત મુરલી છે અને એને ટિકિટ જોઈએ છે તો કદાચ એને બંદોબસ્ત ના કર્યો હોત. પાર્થની સગાઈમાં જઈ કંસાર ખાવાના સપનામાં આ મુરલીએજ રેત ભભરાવી દીધેલી. એણે ટિકિટ ફાડી નાખવાનું વિચાર્યું ત્યાંજ નટખટ એના હાથમાંથી ટિકિટ સેરવીને એને ભેટી રહ્યો….
“ કેમ અચાનક મુંબઈમાં શું જરૂરી કામ આવી પડ્યું ?” મુરલી તરફ સહેજ અણગમાના ભાવ સાથે જોઈને ભરતે પૂછ્યું.
“ ક્રિષ્ના મુંબઈમાં છે, હું એને જ મળવા જાઉં છું. સારું થયું તું અહીં મળી ગયો. તારા ભાઈબંધને જાણ કરી દેજે.” મુરલી આટલું કહીને ચાલ્યો ગયો.
ભરત ઠાકોર એને જતો જોઈ રહ્યો. બદામી રંગના જિન્સ અને ઘાટા પીળા રંગની ટીશર્ટ પહેરેલો મુરલી એને જાની દુશ્મન સમાન લાગી રહ્યો. રહી રહીને એને પાર્થ માટે અફસોસ થતો હતો. એનું દિલ ચીખ પાડીને કહી રહ્યું હતું, ક્રિષ્ના તું બેવફા છે ! તે મારા યારનું દિલ તોડ્યું છે તું કદી સુખી નહિ થાય !
પાર્થનો ફોન રણક્યો, એ હજી હાલ ઓફિસ જવા નીકળી જ હતો, “ હલ્લો. ”
“ પેલી કોલસાની ખાણ મુંબઈ જાય છે. મને કે’તો ગયો છે કે તને જાણ કરી દઉં. એના બાપાનો નોકર રાખ્યો છું ને ! ”
“ ભરત ! તું ક્યારે મળ્યો એને ?” પાર્થે અવાજ ઓળખીને કહ્યું.
“ હાલ જ દસ મિનિટ થઈ હશે. મેં એનું નામ જોયું જ ન હતું. થોડા કામમાં હતો એટલે ધ્યાન જ ના ગયું, નહીંતર હું કદી એને મદદ ન કરું. ”
“ ક્રિષ્ના મુંબઈમાં ક્યાં છે એવી કોઈ વાત થયેલી ?”
“ ના. મરવા દે ને યાર ! જ્યાં હોય ત્યાં, આપણે હું ? ”
“એવું ના બોલ દોસ્ત. તને મારી ચિંતા થાય છે કેમકે હું તારો દોસ્ત છું એમ જ ક્રિષ્ના પણ સૌથી પહેલા મારી દોસ્ત છે એનું બૂરું હું કલ્પી પણ ન શકું. એ મુસીબતમાં છે. હાલ એનો વિડિયો મેસેજ મળ્યો. મારે મુંબઈ જવું પડશે. ” પાર્થ એના સ્વભાવ મુજબ જ હળવાશથી બોલેલો એ સાંભળી ભરતનું મગજ શાંત થયું પણ દિલ હજી કહી રહ્યું હતું, ક્રિષ્ના તું બેવફા છે !
“ મુંબઈ જતી અમદાવાદની તો બધી ફલાઇટ બુક છે ભાઈ. હમણાંજ એક ગ્રાહક માટે મે તપાસ કરાવેલી.” ભરતને અચાનક યાદ આવ્યું.
“ કોઈ વાંધો નહિ. ચાલ મૂકું. પછી વાત કરીએ. ”
“ ઓકે.”
ફોન મુકાઈ ગયા પછી પાર્થ વિચારી રહ્યો. ક્રિષ્નાનું કોઈ મુંબઈ રહેતું સગુ યાદ ના આવ્યું. એણે એના પપ્પાને એમના રૂમમાં જઈને પૂછ્યું.
એ હજી તૈયાર થતા હતાં. થોડુક વિચારીને એમણે કહ્યું, “ વાસુદેવનું કોઈ સગું તો મુંબઈ નથી રહેતું પણ….હા એનો એક મિત્ર ત્યાં રહે છે. હિંમતભાઈ દેસાઈ અને એ બંને નોકરીમાં સાથે જોડાયેલા. ઘણા વરસો બંનેએ સાથે નોકરી કરેલી રાજકોટમાં પછી વાસુદેવની બદલી અહીં અમદાવાદ થતાં એ અહીં આવી ગયેલો. કેમ આવું પૂછે છે ?”
પાર્થે એમને ક્રિષ્નાના મુંબઈ હોવા વિશે કહ્યું. ક્રિષ્નાનો મેસેજ એણે જોયેલો એ એણે ઘરમાં ના બતાવ્યો. એના પપ્પાએ પાર્થને એની મમ્મીને પૂછવાનું કહ્યું. સામાજિક રીતે એ લોકોના સંપર્કમાં વધારે હોય છે. એમની વાત સાચી પડી. પાર્થની મમ્મીએ એમની એક સહેલીને ફોન જોડ્યો અને પાંચજ મિનિટમાં હિમતભાઈનું સરનામું લખેલું કાગળિયું પાર્થને આપ્યું. સાથે કહ્યું પણ ખરું, “ એ છોકરી મારી વહું નહિ બને ! તારે એની સાથે ફક્ત દોસ્તી રાખવી હોય તો રાખ !”
પાર્થ સહેજ હસીને નીકળી ગયો. થોડીજ વારમાં એની બીએમડબ્લ્યૂ ગેટની બહાર નીકળી પૂરપાટ ઝડપે સડકો પર દોડી રહી….
આ તરફ મુરલી અને નટખટ મુંબઈ એરપોર્ટપરથી ટેક્સી કરીને જશોદાબેનના ફોનનું લોકેશન શોધતા દાદરમાં ફરી રહ્યા હતા. આખરે એક ઘરની અંદર સિગ્નલ મળતા બંને ધડકતા હ્રદયે ત્યાં ગયેલા અને દવાજો ખખડાવેલો….
એક શ્યામવર્ણના, આશરે પાંચ ફૂટ સાત કે આઠ ઇંચની ઊંચાઈ ધરાવતા, ચાલીસેક વરસના ભાઈએ દરવાજો ખોલેલો. બ્લુ જીન્સ અને સફેદ ટીશર્ટ પર એ ભાઈએ કાળા રંગનું જેકેટ ચઢાવેલ,
“ કોણ છો તમે ? કોનું કામ છે ?” એ માણસે આ બંનેને પોતાને ઘુુરકી રહેલો જોઈને પૂછ્યું.
“ જી ક્રિષ્ના, ”
નટખટ બોલી રહે એ પહેલાંજ મુરલી વચ્ચે બોલ્યો, “ વાસુદેવભાઇ અહીં રહે છે ? અમદાવાદથી આવ્યા છે. ”
સામે ઊભેલો માણસ થોડો મૂંઝાયો આ બંને આગંતુકોને ધારી ધારીને જોયા અને પછી ખડખડાટ હસી પડ્યો.
“ આ કોઈ છટકેલ કેસ છે વ્હાલા !” નટખટ ધીરેથી હોઠ ફફડાવી રહ્યો.
“ છટકેલ તમે બંને છો! બેવકૂફ ક્યાયનાં, સાવ મગજ વગરના,”
“ એય સંભાળીને બોલ, ” નટખટ બોલ્યો.
“ નઇ સંભાળું જા થાય એ કરીલે મુરલીના ચમચા, વગર પૂંછડીના વાંદરા ! ”
નટખટ વાંદરુ અને મુરલી બંને ચોંકી ગયા. આ માણસ એમને કેવી રીતે ઓળખે છે ? ચાલો એ ક્રિષ્નાનો સગો હોય અને ક્રિષ્નાએ એને મુરલીનો ફોટો બતાવ્યો હોય પણ, નટખટને કેવી રીતે ઓળખી ગયો ?
“ કેવા ડઘાઈ ગયા બંને!” પેલો માણસ હસી રહ્યો હતો, “ સવારનો ફોન કરું છું તો એકે જણો વાત નથી કરતો ! ”
“ ભારત ભારત તું છે ?” મુરલીએ પૂછ્યું.
“ હા હું ભરત ભરત અને મારા ઘરે તમારા બંને દોસ્તોનું સ્વાગત છે ! ” ભરતભાઈએ હાથ ફેલાવ્યા અને ત્રણે દોસ્તો એકબીજાને બાજી પડ્યા.
“ ક્રિષ્ના ક્યાં છે ? જલદી બોલ યાર !” મુરલી ધીરા અવાજે બોલ્યો. ભરતભાઈ શું જવાબ આપશે એ સાંભળતાં પહેલા જ એનું દિલ ડરી રહ્યું. કંઇક અમંગળની આશંકા એને ઘેરી વળી હતી.
“ એ અહીં નથી. મને ખબર નથી હાલ એ ક્યાં હશે. ” દબાયેલા અવાજ ભરતભાઈએ કહ્યું.
મુરલીની આંખોમાંથી અશ્રુઓ ખરી રહ્યા. જેમ જેમ સમય વીતતો જતો હતો તેમ તેમ એનું દિલ વધારે ને વધારે ગભરાઈ રહ્યું હતું. એકવાર બસ, એકવાર ક્રિષ્નાને જોવા એની આંખો તરસી રહી હતી. મનોમન એ ભગવાનને વિનવી રહ્યો બસ, એકવાર એને ક્રિષ્ના મળી જાય પછી જિંદગીમાં ફરી ક્યારેય કંઇ નહિ માંગે..