મુરલીને સમજાવીને એને પોતાની જિંદગીમાંથી દૂર કરી દેવાની આશાએ આવેલી ક્રિષ્ના મુરલીની વાત સાંભળીને સ્તબ્ધ થઈ ઊભી રહી ગઈ હતી. મુરલીએ કહ્યું કે, એ એને પોતાની પત્નીના રૂપે જ જોતો આવ્યો છે….
“ શું થયું ? તું આટલી ચૂપ કેમ છે ? ” ક્યારનોય પોતે જ બોલે જતો હતો હવે, એ ચૂપ હતો છતાં ક્રિષ્ના કંઈ બોલી નહિ એટલે મુરલીએ પૂછ્યું.
“ મુરલી તારી બધી વાત બરાબર છે. મને તારા માટે પૂરી હમદર્દી છે પણ, જે તું કહી રહ્યો છે એ શક્ય નથી. ”
ક્રિષ્નાએ મુરલીની આંખોમાં જોતા નરમાશથી કહ્યું, “ હું બહુ સીધીસાદી છોકરી છું અને એક સામાન્ય કુટુંબમાંથી આવું છું. મારા માટે મારા મમ્મી પપ્પા જ મારું સર્વસ્વ છે, મારી દુનિયા આજદિન તક બસ એમનામાં જ સીમિત રહી છે. હજી પાર્થ પણ એમાં પ્રવેશી શક્યો નથી ! એમાં તારો સમાવેશ કરવાનું તો હું વિચારી પણ ના શકું. હા મને તારા પ્રત્યે કંઇક અજીબ લાગણી થઇ રહી છે પણ, મને જ્યારે ખબર હોય કે હું તારી સાથે લગ્ન કરી શકું એમ નથી ત્યારે એ લાગણીને હું આગળ વધારવા કરતાં અહીં જ અટકાવવાનું મુનાસીબ માનું છું. થોડી તકલીફ જરૂર થશે તમે અને મને પણ સમય સાથે એ બધું ભુલાઇ જશે.”
“ મને તો સમજાતું નથી કે એવી રીતે આપણી લાગણીઓને કચડી નાખવાની જરૂર જ શી છે ?” મુરલીએ આશાભરી નજરે ક્રિષ્ના સામે જોતા કહ્યું, “ આપણે લગ્ન કરીશું અને જીવનભર એકસાથે રહીશું.”
“ એ વાત તું બોલે છે એટલી આશાન નથી. તમારા લોકોની મને ખબર નથી પણ, અમારે સમાજના કેટલાક નિયમો પાળીને, સમાજમાં રહીને જીવવાનું હોય છે ને એ સમાજ જાતિ, ગોળ, ગામ, સામાજિક દરજ્જો એવી ગણી બધી વાતોથી વહેંચાયેલો છે ! એમાંથી બહાર આવવું એટલું આસાન નથી. આપણી તો ભાષાએ પણ અલગ છે ! ”
“ એટલે તું સમાજથી ડરીને મારાથી દૂર જવા માંગે છે ?”
“ સમાજથી નહી પણ, મારા માબાપની આબરૂથી ડરીને. હું એમની એકની એક દીકરી છું અને હું હાથે કરીને એવું કોઈ પગલું નહી ભરી શકું જેથી કાલે એ લોકો સમાજ સામે માથું ઉઠાવીને ચાલી ના શકે !”
“ તું એક સરસ દીકરી છે ! મને તારા પર ગર્વ છે અને સાચું કહું તો આ બધું જાણ્યા બાદ મારો પ્રેમ ઔર વધી ગયો છે. તારા માબાપને હું મનાવી લઈશ. તમારા સમાજને પણ હું અનુરૂપ બનીને રહીશ, હવે બોલ ! ” મુરલીએ શાંતિથી કહ્યું
“ તું કેવી રીતે મનાવી લઈશ ?”
“ ખબર નથી પણ, મનાવી લઈશ એ ચોક્કસ છે. એક દિવસે એ લોકો સામેથી તને કહેશે મારી સાથે લગ્ન કરવા !”
“ જો ખરેખર એમ થશે તો હું ના નહિ પાડું બલકે હું એ દિવસની રાહ જોઇશ !” ક્રિષ્નાએ ચહેરો મલકાવ્યો.
“ આઇ લવ યુ !” મુરલીએ થોડી પળો ખામોશ રહીને બે ડગલાં આગળ વધીને ક્રિષ્નાને માથે હાથ મૂકીને એની આંખોમાં આંખો પરોવી કહ્યું હતું.
ક્રિષ્ના માટે એની આંખોમાં જોઈ રહેવું આશાન ન હતું. પેલી જાદુઈ અસરની શરૂઆત થઈ ચૂકી હતી. એનું દિલ જોર જોરથી ધડકી રહ્યું હતું. અંગ અંગ કાંપી રહ્યું હતું. મનમાં તો થતું હતું કે મુરલીને બે હાથે કસીને એની છાતીમાં માથું છુપાવી લે પણ મૂઈ આ શરમ અને સામાજિક ડર, દરેક વખતે આમ કરવું કે ના કરવું એમ વિચાર કરીને ચાલવાની આદત એને મૂંગી પૂતળી બનાવી રહી. એની પીઠ દીવાલને અઢેલીને એ ઉભી હતી, પાછળ જવાની જગ્યા ન હતી. એણે મુરલીની નજરોથી બચવા માથું બીજી બાજુવાળી લીધું. એના ચમકતા ગાલ અને ગરદન પર મુરલીની નજર ફરી રહી હતી એ નજરના બાણ સીધા ક્રિષ્નાના દિલ પર વાગતાં હતા. એના હોઠ ધ્રુજી રહ્યા હતા. મુરલી જાણે ફરીથી હોશ ખોઈ બેઠો હોય એમ ધીરે ધીરે નજીક આવી રહ્યો હતો. ક્રિષ્નાને થયું કે એને હવે અહીંથી ચાલ્યા જવું જોઈએ પણ, એના પગ ઉઠવાનું નામ જ નહતા લેતા. એનું આખું શરીર કોઈ અદૃશ્ય શક્તિએ બાંધી રાખ્યું હોય એમ એ જડવત ઊભી હતી. મુરલી થોડો વધારે આગળ વધ્યો અને ક્રિષ્નાના ધ્રુજતા હોઠ પર એના હૂંફાળા હોઠ મૂકીને એક પ્રગાઢ ચુંબન કરી રહ્યો. ક્રિષ્નાનું રોમ રોમ જાગી ઊઠ્યું એ સ્પર્શથી, આજ તો એ ઈચ્છતી હતી પણ કહી કે કરી નહતી શકતી! ક્રિષ્નાનો શ્વાસ ગુંગળાતો હતો એનું મોં થોડું ખુલ્યું હતું અને એની નસે નસમાં લોહી પૂરપાટ ઝડપે દોડવા લાગયું. મુરલીની જીભ સાથે ક્રિષ્નાની જીભ અડી ગઈ હતી, મળી ગઈ હતી અને એ સ્પર્શે કંઇક જાદુ કર્યું ! ક્રિષ્નાના સંયમને તોડી નાખ્યો. એ બધું જ ભૂલીને બસ એ ચુંબનને, એ અલૌકિક સ્પર્શને માણી રહી. એના હાથ મુરલીને ફરતે વીંટળાઈ રહ્યા. મુરલી પણ અનન્ય આવેગને વશ થઇ ક્રિષ્નાને પોતાની બાહુઓમાં ભીંસી રહ્યો. બંને નિર્બળ મનુષ્ય કામદેવના શિકાર બની એકબીજાના અધરોનું પાન કરી રહ્યા.
ક્રિષ્નાને લાગ્યું એનું શરીર હલકું થઈ રહ્યું છે, વધારે ને વધારે હલકું ! એ જાણે ઉડી રહી છે અને અચાનક આવી ચડેલી કોઈ વાદળી પર એ પટકાઈને દુનિયાનું સર્વોત્તમ સુખ પામી રહી છે. નાજુક, રુના ઢગલા જેવી વાદળી પર એ પડી છે કોઈ એના માથામાં હળવે હળવે આંગળીઓ ફેરવી રહ્યું છે. એ અપાર શાંતિનો અનુભવ કરી રહી હતી. મુરલી હવે એની પાસે નહતો. અચાનક આવેલા ઠંડા પવનથી એને સહેજ ઠંડી લાગી રહી હતી ત્યારેજ એક બીજી નરમ મુલાયમ વાદળી આવીને ચાદરની જેમ એના પર પથરાઈ ગઈ. મુરલી ક્યાં ગયો ? મુરલી….મુરલી…?
ક્રિષ્ના સૂઈ ગઈ હતી. એક પ્રગાઢ ચુંબન આપ્યા પછી દસ કે પંદર મિનિટ રહીને મુરલી હોશમાં આવી ગયેલો. એને એની સીમા ખબર હતી. ક્રિષ્ના તંદ્રાવસ્થામાં હતી. મુરલીએ એને ધીરેથી ઉંચકીને પલંગ પર સુવડાવી હતી. હળવા હાથે એના માથામાં આંગળીઓ ફેરવી એને સુવા દીધી. એ.સી. ચાલુ કર્યું અને પાતળો બ્લેંકેત ઓઢાડી એ બહાર નીકળી ગયો હતો…..ક્રિષ્ના હજી ઊંઘમાં મુરલીના નામના જાપ કરી રહી……
સવારે ક્રિષ્નાની આંખ ખુલી ત્યારે અજાણી જગાએ પોતાને જોતા એ સફાળી બેઠી થઇ ગઇ. એના શરીર પરનો બ્લેંકેટ દૂર કરી એને પોતાના પર નજર નાખી. એની સાડી હજી એમની એમ હતી. ખભા પર સાડીનો પલ્લું સાચવવા ભરાવેલી સેફ્ટીપીન પણ જેમની તેમ હતી. એણે રાહતનો શ્વાસ લીધો. ઘડીભર માટે એના મનમાં કેવા કેવા વિચારો આવી ગયેલા! એ મલકાઈ પડી અને એની નજર સામે મુરલી રમી રહ્યો. રાતની વાત એને થોડી થોડી યાદ હતી. એ બારી પાસે ઊભી હતી મુરલી એની પાસે આવેલો, ઓહ એ અદભુત ચુંબન પછી, એ ક્યારે અહી પલંગ પર આવી એ એને યાદ ન હતું. આખીરાત એને સપના જોયા હતા. દરેક સપનામાં એની સાથે મુરલી હતો. પોતે ભાન ભૂલી ગઈ હતી, એક અજીબ નશો છવાયેલો હતો એના દિલોદિમાગ પર, બરોબર કંઈ યાદ ન હતું. એ હજી કંઈ વિચારે પહેલાં જ કોઈએ એને બોલાવી,
“ ગુડ મોર્નિંગ મેમ !” રોઝીએ સ્મિત સાથે એને એક ગુલાબ આપતા અંગ્રેજીમાં કહ્યું, “ આ તમારા માટે મુરલીસર આપી ગયા છે. તમારો સવારનો નાસ્તો હું તૈયાર કરું ત્યાં સુધીમાં આપ નાહીને તૈયાર થઈ જાઉં.”
ક્રિષ્નાએ ગુલાબ હાથમાં લઈને એને નાકે અડાડ્યું. એને આ બધું એક સપના જેવું લાગી રહ્યું. એની સામે ઉભેલી રોઝીએ આજે ગુલાબી ફ્રોક પહેરેલું. નખશિખ અંગ્રેજ એ છોકરી કોઈ પરી જેટલી રૂપાળી હતી !
“ તમારી પાસે બીજા કપડાં છે ? નહિતર સર નવા ખરીદી લાવે !”
“ મારી પાસે બીજી જોડી કપડાં છે, તમારા સર ક્યાં છે ?” ક્રિષ્નાએ હસીને ઊભા થતા પૂછ્યું.
“ સર તો સવારે છ વાગે બાજુના ગામમાં જઈને એમનું કામ કરે છે, આઠ વાગ્યે આવી જશે. ” રોઝી રોબોટની જેમ જવાબ આપતી હતી ક્રિષ્નાને મજા પડી.
તૈયાર થઈને એ નીચે ગઈ ત્યારે એક બીજું આશ્ચર્ય એની રાહ જોઈ રહ્યું હતું. કિચનની એક બાજુની દીવાલને છેડે લાઇન બંધ ખુરસી આવે એટલી જગા છોડીને મોટું દસ માણસો આરામથી બેસી શકે એવું ટેબલ ગોઠવાયેલું હતું. એ ટેબલ પર સાત જણા બેઠા બેઠા ક્રિષ્નાની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. જેવી ક્રિષ્ના ત્યાં આવી કે તરત જ બધાએ એક સાથે એને “ગુડ મોર્નિંગ” કહ્યું. એણે હસીને બધા તરફ એક નજર ફેંકી જવાબ આપ્યો. રોઝીએ ફટોફટ એમની સામે દૂધ અને કોરનફ્લેક્સ ભરેલા વાડકા મુક્યા એ લોકો ચમચી લઈ એ ખાવા લાગ્યા. ક્રિષ્ના માટે ચા અને બે આલું પરોઠા મુકાયા. કંઈ વિચાર્યા વગર ક્રિષ્નાએ પહેલાં પેટ પૂજા કરી.
“ મેમ ! આપ બીજા પરાઠા લેવાનું પસંદ કરશો. ” રોઝીએ મીઠાશથી પૂછેલું.
“ ના, બસ. પેટ ભરાઈ ગયું. ખૂબ સ્વાદિષ્ટ હતા. તે બનાવેલા ?”
“ હા. હું અહીં શેફ છું. રોજ સર માટે અને આ બધાને માટે ખાવાનું બનાવું છું. સાફ સફાઈનું કામ હું નથી કરતી એ લક્ષ્મી કરે છે.” રોઝીએ વગર પૂછે ઘણું કહી દીધું.
પેલા સાતે જણ ઉભા થયા અને સીડી ચડીને ઉપર જતા હતા ત્યારે જ ક્રિષ્નાનું ધ્યાન ગયું એ બધા અપંગ હતા. એ લોકો લંગડાતા હતા છતાં ધીરે ધીરે સીડી ચઢી રહ્યા.
“ બધા લંગડા છે અને એવાને જ સર નોકરીમાં રાખે છે. એ લોકો ઉપર ત્રીજા માળે ઓફિસમાં જઈને કોમ્યુટર પર કામ કરશે. બે વાગે જમવા આવશે તે સાંજે સાત વાગે ફરી નીચે આવીને ઘરે જશે. એ લોકો સરના પાર્ટનર છે. અડધી કમાણી એ લોકો લઈ જાય મને તો બસ પચીસ હજાર પગાર મળે છે.” થોડી ઉદાસ થઈને એ બોલી. એના અગ્રેજી ઉચ્ચાર હવે ક્રિષ્ના સમજવા લાગી.
ક્રિષ્નાને થયું પચીસ હજાર ખાલી રસોઈ કરવા માટે. મુરલી શું ગાંડો છે ?
ક્રિષ્ના બહાર આવી અને દરવાજા ઉપર એક નજર નાખી. મુરલી કે એનું બાઈક ત્યાં ન હતા. એને પાછળ બગીચામાં ચક્કર મારવાનું મન થયું. એ એણે હંમેશા રાત્રે જ જોયો હતો. તે દિવસે રાત્રે એ જે રસ્તે ત્યાં પહોંચેલી એજ રસ્તે એ ફરીથી ગઈ. દિવસના અજવાળામાં એને ખ્યાલ આવ્યો કે જ્યાં બગીચો પૂરો થતો હતો ત્યાં કંપાઉન્ડ વૉલને અડીને નાની નાની ઓરડી જેવા ત્રણ ચાર મકાન આવેલા હતા. લક્ષ્મી, જે રાત્રે ટેબલ પર ભોજન ગોઠવી રહી હતી એને જોઈને ક્રિષ્ના એ અનુમાન લગાવ્યું એ ત્યાં બેઠેલા કોઈ પાસે વાત કરી રહી હતી. ક્રિષ્ના ને યાદ આવ્યું એ કોઈ તો એની ઓફિસનો પટાવાળો શિવું હતો. એણે જ તો મુરલી સાથે પહેલીવાર એની ઓળખાણ કરાવેલી.
“ અરે તમે અહીં !” ક્રિષ્ના ત્યાં જઈને આશ્ચર્યથી બોલી.
“ મેતો રોજ ઇધર આતા મેડમ, તુમ યહાં..?
હાય રામ ! હવે શું બોલવું ? ક્રિષ્ના થોડી ગૂંચવાઈ ગઈ. કેવો મૂરખ જેવો પોતે સવાલ પૂછેલો…
“ મેરા લડકા યહાં કામ કરતા. મુરલીને ઉસે કામ શિખાયા ઔર કામ પે રખા. ઉસકા એક પેર નહિ હે, એક એક્સીડન્ટમે પેર કાટના પડા. વો બહોત ઉદાસ હો ગયા થા. મુરલીને ઉસે સંભાલ લીયા. વો બહોત અચ્છા લડકા ! મેરે લડકે જૈસે ઔર છે લોગોકોભી ઉસને કામ દિયા. ”
“ એમની વાતો ના સાંભળતી એ ખાલી મારા વખાણ જ કરશે.” પાછળથી આવીને મુરલીએ કહ્યું.
કાળું પેન્ટ અને આછા બ્લૂ રંગના શર્ટમા એ સુંદર લાગતો હતો. એના શર્ટની બાય એને કંઈ બેફિકરાઈથી કોણી સુંધી વાળી હતી. એના હોઠો પર એજ ચિરપરિચિત સ્મિત હતું. એના એક ગાલ પરના ખાડામાં ક્રિષ્નાની નજર ચોંટી હતી. મુરલીએ સહેજ ઝટકા સાથે એને પોતાની તરફ ખેંચી. ક્રિષ્નાનું ધ્યાન ન હતું, એ મુરલીની છાતી સાથે અથડાઈ, બરોબર એજ વખતે જ્યાં ક્રિષ્ના ઊભી હતી ત્યાં એક નારિયેળ ઉપરથી આવીને પડ્યું. મુરલીએ ઉપર જોઈને નારિયેળ પાડવા ઉપર ચડેલા મજૂરને ખખડાવ્યો.
“અબે ઑય…” આનાથી આગળ એ કન્નડમાં બોલ્યો હતો જેનો એક અક્ષર પણ ક્રિષ્ના માટે સમજાવો મુશ્કેલ હતો. છેલ્લે પેલાએ ક્રિષ્નાને ઉદ્દેશીને “સોરી” કહેલું.
“ ચા નાસ્તો કર્યો કે નહીં ?” મુરલીએ હજી એની છાતી સાથે દબાઈ ને ઊભેલી ક્રિષ્નાની આંખોમાં જોઈ પૂછ્યું.
“હા. ” ક્રિષ્ના થોડી અળગી થતાં બોલી. અચાનક જ એની નજર મુરલીના હોઠ તરફ ગયેલી અને એને ગઈ રાતવાળું ચુંબન યાદ આવી ગયું અને એના ગાલો પર ગુલાબી રંગ છવાઈ ગયો.
થોડીવાર બધા ચર્ચા કરતા રહ્યા અને પછી મુરલી ક્રિષ્નાને એની રૂમ પર છોડી આવ્યો હતો. એક નવો જ અનુભવ લઈને ક્રિષ્ના પાછી ફરી હતી. મુરલી વિશે એને જાણવા મળ્યું કે અે એક સોફ્ટવેર એન્જિનિયર હતો. સારામાં સારી નોકરી છોડી પોતાનો ધંધો જમાવી રહ્યો હતો. એના ઘરના ત્રીજે માળે એની ઑફિસ ચાલતી હતી જેમાં એ વિકલાંગોને કામ પર રાખતો. આસપાસના લોકો અને કેટલાક ગામવાળા એમના હસ્તકલાના નમૂના મુરલીને આપી જતા એને મુરલી વિદેશમાં સારી એવી કિંમતે વેચી આપતો. ઇન્ટરનેટનો અદભુત ઉપયોગ કરી એણે આ કામ ઘણું વિસ્તાર્યું હતું. વાંસ અને માટીની બનેલી વિવિધ વસ્તુઓ અને હાથથી ભરત ભરેલા કપડાની વિદેશમાં સારી માંગ હતી મુરલી એ પૂરી કરતો. એના માટે એને જાતે એક સોફ્ટવેર બનાવેલું જેની મદદથી એ કામ સરળતાથી એની ઑફિસનો સ્ટાફ કરી લેતો. એની વેબસાઇટ પર કેટલીયે જાહેરાત હતી. હજારોની સંખ્યામાં એને ફોલો કરનાર હતા. છાપામાં એના કોમ્પ્યુટરને લગતા આર્ટિકલની ખાસી માંગ હતી. એના બ્લોગ પર એ લોકોને કમ્પ્યુટરને, ઈન્ટરનેટને લગતી બાબતોની જાણકારી આપતો. ફેસબુક જેવું એનું પોતાનું એક એપ બનાવવાનું એનું સપનું હતું એ માટે એ અત્યારે કામ કરી રહ્યો હતો.
એ સાંજે મુરલી ક્રિષ્નાની ઓફીસે પહોંચી ગયેલો ક્રિષ્નાને સારું લાગેલું, અલબત્ત ખૂબ સારું! બંને સાથેજ બહાર નીકળ્યા હતા. સાથે દેવદર્શને ગયેલા. ફરીથી મંદિર બહાર આવેલી એજ બેન્ચ પર બંને બેઠાં જ્યાં પહેલી વખત બેઠેલા. વાતોમાંને વાતોમાં ક્રિષ્નાને રોઝી અને લક્ષ્મી વિશે જાણ થઈ.
રોઝી અંગ્રેજ માતા અને ઇન્ડિયન પિતાનું સંતાન હતી. બેંગલોરમાં એવા કેટલાય પરિવાર હતા જેમનો એક છેડો અંગ્રેજ સાથે જોડાયેલો હોય. એ લોકો એમના નાનકડા સમાજમાં જ બંધાઈ રહેવાનું પસંદ કરતા. રોઝી ખૂબ ચંચળ છોકરી, એને એક લોકલ છોકરા સાથે પ્રેમ થઈ ગયો. ઘરમાંથી એ સંબંધને મંજૂરી ના મળતા એ લોકોએ કોર્ટ મેરેજ કરી લીધા. રોઝીના ઘરવાળા ખૂબ ગુસ્સે થયા અને એની સાથેનો સંબંધ તોડી નાખ્યો. રાહુલ, એ છોકરો હજી પગભર થયો ન હતો. હાલમાં જ એણે કોલેજ પાસ કરેલી એના ઘરમાયે રોઝી માટે જગા ન હતી. રાહુલ મુરલીનો દોસ્ત હતો, ફેસબુક પર, એણે રાહુલની મદદ કરી. રોઝીને ઘરમાં રસોઈનું કામ આપ્યું અને એને હજી આગળ ભણવા બહાર મોકલ્યો. રોઝીને મળતો પગાર રાહુલના ભણતર પાછળ ખર્ચાતો હતો. રોઝી મુરલીના બંગલાની પાછળ આવેલા નોકરો માટેના ઘરોમાંથી એક ઘરમાં રહેતી એની બાજુમાં જ લક્ષ્મી રહેતી હતી.
લક્ષ્મીની વાત પણ કંઇ આવી જ હતી. એનો ઘરવાળો ગુજરી ગયા પછી સાસરીવાળાએ એને એના વિધુર જેઠ સાથે પરણી જવા જબરજસ્તી કરી. બધા લોકોને એ વાત યોગ્ય લાગી, લક્ષ્મીના પિયરીયાય માની ગયેલા પણ લક્ષ્મીને હવે લગ્ન કરવા જ ન હતા. એના પતિને સ્થાને બીજુ કોઈ આવી શકે એ વાત જ એને મંજૂર નહતી. એની એક છોકરી સાથે એ એકલી જ જીવવા માંગતી હતી. એના ગામમાં મુરલી ઘણાંને ઘરે માટીની બનેલી કલાત્મક વસ્તુઓ લેવા આવતો. બસ, એ રીતે એ મુરલીને એક સારા માણસ તરીકે ઓળખતી. આખું ગામ એની વિરોધમાં જતા એ બાઈ મુરલીના પગે પડી ગયેલી. મુરલીએ એને ઘરની સાફ સફાઈનું કામ આપી રહેવા એક રૂમ આપી અને એની છોકરીને સારી શાળામાં દાખલ કરી આપી હતી.
પાછા ફરતી વખતે ક્રિષ્ના એક હાથ મુરલીને ખભે રાખી બાઈક પર એની પાછળ બેઠી હતી. મુરલીના શરીરમાંથી આવી રહેલી દિવ્ય ગંધ એનામાંની સ્ત્રીને જગાડી રહી હતી. વારે વારે એને મન થઈ આવતું હતું, બંને હાથ મુરલીની કમરે વીંટાળીને એને વળગી પડવાનું પણ એનામાં રહેલી સંસ્કારી છોકરી એને રોકી રહી. એને હવે જઈને એની આગળ બેઠેલા મુરલીમાંથી આવતી દિવ્ય સુવાસનું રહસ્ય સમજાયું, એ જે કરી રહ્યો હતો એ, એના સત્કર્મોની મહેંક હતી એ !
—————————— પ્રકરણ ૧૬ વાંચવા માટે અહિં ક્લીક કરો ———————————————-